کافه بیان

فرست!!D:

سکند :دیی

+تو درباره چیزی که بهش اعتقاد داری سوال نمیکنی، چون اجازشو نداری. ولی من اینکارو میکنم.

هایپشیا، فیلم آگورا

بگین که منظورو درست فهمیدم:"

هلن من چیپس میخواستم قبول نیست-.-

خداروشکر ترسیدم باز گیج بازی دراورده باشم*-*

فیلم آگورا محشره و بسیار عرناک...پیشنهاد سرآشپزهD:

"اگر به نجوم و فلسفه و مسائل اجتماعی و مذهبی و تاریخ علاقه دارید، این فیلم مخصوص شماست"

ایکاش در طول زندگی هر هیولایی رو که شکست میدادی و به ذخیره XP هات اضافه میشد میتونستی ببینیش، و وقتی پر می شد برات «تبریک! شما این مرحله رو فتح کردید!» میومد :"

قابل توجه نوادگان بیکار و فضولم که اومدن اینجا ببینن از من چیزی به یادگار مونده یا نه :

*حالا که تا اینجا اومدین میرین همه نظراتو با آب طلا روی دیوار های سازمان ملل حک میکنید وگرنه اون دنیا باهاتون به صورت خیلییییییی خشن و فیزیکی تسویه حساب میکنم^^*

احساس می کنم خیلی این پست خوبی میشه :" باید وقتی بزرگ شدم دوباره بیام اینجا...

‍من کیوتم

تو کیوتی

ما کیوتیم

همه کیوتیمممممم

جیمین

سلام انسان صد سال آینده،میگم تو هم هنوز منتظر آینده ای؟

این یادت باشه که تو خودت آینده ای!

تو همیشه برای گذشتگان خودت آینده محسوب میشی؛منتظر فردا نباش.

@انسان آینده

اگر جمله آیسان چانو روی سر در آکسفورد ثبت نکنین زنده میشم جفت پا میام تو صورت همتون ^^

چانمینا خیلی خفنه نمیتونم تحمل کنمTT

اگه فقط یه نفر باورت داره، به خاطر اون یه نفرم شده،

JUST DO IT, YO!

کو شینوون

-تاریکه.نمی ترسی لولوها بیان بگیرنت؟

+فکر نکنم حتی هیولاها هم اندازه ی آدم ها ترسناک باشن

-چطور؟

+چون من هیولاییم که از آدم ها می ترسه.

-منم همین طور

این مال یه فن فیکشن سگ های ولگرد بانگو بود.قشنگ بود این تیکش خیلی

اگه برات مهمه که مردم فک کنن دیوونه شدی، هیچ وقت دانشمند خوبی نمیشی. 

-کتاب خداحافظ برای همیشه و مرسی بابت اون همه ماهی

" انسان آینده ی عزیز 

 بگذار واقع بین باشم؛ تو از هر هرکس دیگر به پایان دنیا نزدیک‌تری ! پس هر لحظه ات را جوری بگذران که اگر حتی زمین در چند دقیقه‌ی ( یعنی برای ما صد و هفت سال و دو ماه و پنج ساعت و پانزده دقیقه ) دیگر درحال نابود شدن بود، تو چشمانت را ببندی و آهنگ مورد علاقه‌ات را زمزمه کنی. 

با آرزوی لبخند زدن زندگی به تو 

دوستدار تو از صد و هفت سال و دو ماه و پنج ساعت و پانزده دقیقه‌ی پیش"

انسان آینده که داری کامنتا(پلاس: شما هم همینو میگید دیگه؟ اینکه جور دیگه ای صحبت کنید و اصلا نتونی حرفامو بخونی غم انگیزه..) رو می‌خونی و الان رسیدی به اینجا، باید بگم سمر(پلاس: با دو تا فتحه روی دو حرف اول) کسی بود که صبح اومد توی پنلش و یکهو با یازده-دوازده تا ستاره روبرو شد(پلاس: چیزی که تا اون لحظه قدری نادر به نظر می‌اومد). در نهایت، همشون رو خوند ولی رفت واسه یکی از ستاره های قبلاً خاموش شده کامنت گذاشت(پلاس: البته اگه این کامنتی که داره می‌نویسه رو حساب نکنیم). لازم به ذکره که کلی هم پیش نویس داره ولی خودشم از ریخت نوشته هایش خوشش نمیاد. گفته بود میخواد به خودش اجازه اشتباه کردن بده ولی "گفتنش" راحته، نه؟

باری به هر جهت، اگه تا اینجا خوندی احتمالا خودت هم متوجه شدی که نه چیز ارزشمندیه و نه میتونی توی ماجراجویی هات ازش استفاده کنی(پلاس: ولی شاید بتونی به اون اژدها عه یا هر کی بگی اگه ازش مفهوم استخراج کنه مبارزه رو ول می‌کنی. و بعد میتونی بذاری اون با این کلمات بی سر و ته سر و کله بزنه و آخرشم به جایی نرسه. اصن میبینی چقدر به فکرتم انسان آینده؟ نه جدا میبینی؟). به هر حال. الان این سمر(پلاس: همچنان با دو فتحه) که تا اینجا رو با تبلت نوشته و دهنش سرویس شده باید بره ببینه واسه پروژه اش چیکار میتونه بکنه و قراره دهنش سرویس تر بشه(پلاس: ولی من به همون عکسا راضی بودم به ریش مرلین) پس، فعلا.

نوشته هایش؟:|

نوشته هاش.. تف به کیبورد.

فقط واسه من فونت خرابه؟(تو تبلت اینجوری نبود ولی الان فونتو خیلی بد نشون میده.)

من خیلی خوشحال ام.

بالاخره حس می کنم می تونم بنویسم.

نه اون قدری که بقیه خوششون بیاد و "وای این دیگه چی بودT-T" زیرش بنویسن.

یا نه اون قدری که حتی بقیه متوجه ش بشن.

ولی حس می کنم میشه؛که اون قلم زمین افتاده رو برداشت.

دیگه وقتی تو خیابون قدم میزنم،تلویزیون میبینم ذهنم دنبال جمع آوری ایده ست.

دوباره با دیدن هر چیز جدیدی تو ذهنم پست ها و نوشته های مختلف مینویسم.

حداقل این پرت و پلا نوشتن اون قدری هست که یه گوشه ای از احساس کمال گرایی م رو ارضا کنه..

یا میشه به صورت دیگه ای گفت:

نوشته هام جرات منتشر شدن دارن!

دیوونه ام که یه پست کامل معرفی کتاب رو که تو دو ساعت نوشتم رو یهو انصراف زدم- 

خلاصه اینکه هرکس هستی و این کامنت رو می خونی پیشنهاد می کنم کتاب کتابخونه نیمه شب رو بخونی. 

 یه روز فقط خودت میمونی و چیزایی که بهشون رسیدی، چیزایی که امیدوارم آرزوهات باشن ~

تا حالا شده بدنت از عصبانیت بلرزه؟ اوکی من الان همین حسو دارم.

اگر می خوای بمیری برو بمیر...

فقط یادت نره که یکی خیلی دوستت داشت.

خدافظ :")

طومار عزیز،

من امروز یاد گرفتم نباید چیزای سیاه و دردناکو بنویسم تا بمونن... مگر اینکه به قصد پاک کردن بنویسمشون. 

چیزای ترسناک موندنی نیستن، همونطور که چیزای زیبا باقی نمی مونن. این منم که انتخاب میکنم کدومارو نگه دارم و کدوما رو نه.

ای کاش می تونستم یسری صحنه های زندگیمو که توش واقعا خوشحال بودم رو یه جایی از مغزم ثبت کنم تا فراموش نکنم، نه برای اینکه هر وقت خواستم اون حسش رو دوباره تجربه کنم، نه. برای اینکه اون لحظه ای که «تو یه حالت از همه چی متنفرم» هستم، به یاد بیارم شون. مثل اون لحظه ای در حال خوندن یه چیز جالب هستی و صفحه رو رفرش می کنی و می فهمی نت قطع شده، تو این لحظات حقیقتا میری تو یه حالت «گندش بزنن» اما ای کاش می شد اون لحظه های قشنگ زندگیت مثل دایناسور کروم بیان جلوت تا بفهمی امید هنوز هست.. که «هی، پسر...تو وقتی اولین بار تونستی اسم خودت رو بنویسی، یادت میاد. اولین بار که دوچرخه سواری کردی یادت می یاد. چهره مادرت وقتی برا اولین می خواستی غذا درست کنی رو یادت میاد.... می‌بینی؟ تو پوچ نیستی، پس از این حالت در بیا» اما خب؛ آدمی که لب پرتگاه ایستاده و می خواد بپره، به غروب خورشید جلوی روش نگاه نمی کنه. 

این پست وبلاگ نوشتن رو فلج میکنه.نوشتن اینجا خیلی دنج تر از پنل سرد و خشک و ساکت بیانه!

باورکن!:_)

دیروز سر کلاس که بحث می‌کردیم یه نفر گفت بعضی از نظرای بچه‌ها رو که می‌خونه فکر می‌کنه آدم فضایی‌ای، چیزی هستن.

راستش منم یه همچین حسی رو داشتم. و خیلی وقتای دیگه هم همچین حسی رو داشتم. مثلاً در ارتباطِ نداشته‌ام با همکلاسی‌هام.

خیلی وقت پیش که رفته بودیم واسه ثبت نام مدرسه و من زور میزدم کلاسمو عوض کنن چون میخواستم برم نهم جیم، بهونه می‌آوردم که اصلا با بچه‌ها و چه بسا بعضی معلما کنار نمیام. بابا گفت شاید مشکل از خودته. یعنی وقته فکر می‌کنی همشون یه جورین شاید خودت یه جوری‌ای.

می‌دونی، فکر کنم اون آدم فضایی خودمم.

+نه، آخرشم نرفتم نهم جیم. نشد.

وقتی که دارم به عکسای بچه گیام نگاه میکنم دلم برای اون موقع تنگ میشه.

هم برای خود اون موقعم هم برای همبازی های اون موقعم.

وقتی به خودم و همبازی هام نگاه میکنم هیچ کدوم اون بچه های هفت،هشت ساله ای نیستیم که میخندیدیم و بازی میکردیم.

الان بیشتر شبیه نوجوونهایی شدیم با قدهای بلند و صورت هایی که تغییرات زیادی کردن و دیگه بازی نمیکنن،با کسی حرف نمیزنن و نمیخندن.

اون چشمهای درخشان تبدیل شدن به چشمای سیاه و خالی از هر چیزی.

و میدونی..این اتفاقا منو میترسونن.بزرگ شدن این بلا رو سر ما آورده و این ترسناکه‌.بزرگ شدن ترسناک تر از هر چیزیه.

هیچ وقت نباید فراموش کنی آدم های خیلی احمق تر از تو اون بیرونن. اونقدر احمق که اوج خوشبختی از نظرشون ازدواج کردن با یک مرد پولداره و اونقدر مغرور که میتونن به نقطه آبی رنگ پریده هار هار بخندن‌. 

دیشب خواهرم داشت با دوستش چت می کرد.

الان بهتون میگم چرا این کوتاه ترین داستان ترسناکیه که شنیدم.

این دختره دوستش نیست زیاد... اصلا تاحالا همدیگه رو ندیدن. امسال اومده یه مدرسه جدید و هیچکدوم از بچه ها رو ندیده و فقط صداشونو تو کلاسای آمادگی تابستون شنیده. اینجوری باهاشون آشنا شده که: 1- رفته تو گروه واتساپ و کانتکتایی که عکس انیمه ای داشتنو پیدا کرده 2- بهشون پیام داده 3- با هم دوست شدن.

حتی یه گروهم زدن.

خب... این خود به نوبه خودش خیلی ترسناکه. مدرسه ها.. دوست شدن بچه ها...

واقعا ترسناک شده.

ترسناک تر این بود که دختره داشت با خواهرم یه جورایی درد و دل میکرد... که زندگی خیلی بی معنیه. که سین و الف دوستش ندارن و دوست داره اصن نباشه، شاید اگه نباشه بهتر باشه.

خواهر منم در جوابش با سادگی کودکانه ای جوابشو میداد... که زندگی خوبه و من که دوست دارم باهات دوست باشم و...

به شخصه منم اگه جای اون دختر مقابل بودم خوشحال میشدم :)

ولی خب.. این خیلی ترسناک بود. حرفاشون خیلی ترسناک بود.

یه دختر بچه ده ساله و اینقدر غم ساده، ولی عمیق. احتمالا یه آدم بیست و دو ساله هم ممکنه به ما زیر هجده سالگان همینو بگه.

دنیا داره خیلی ترسناک میشه. 

من امروز دلم تنگ شد:_)

امروز رفتم تو یک وبلاگی و دیدم که چقدر خوب بحث میکردن و مباحث همدیگه رو به چالش می کشوندن.ولی بعدش دیدم هی... ما هیچوقت نمی تونیم واقعا با یکی صلح کنیم. چه حیوونا... که خرگوشه ممکنه از عقابه کینه به دل بگیره، چه آدما، که حدود 40 ساله به هم سر جنگ دارن. هیچوقت نمی تونیم یسری هارو به طور کامل ببخشیم... ما انسان ها تجربیاتو خیلی جدی میگیریم، میدونین؟

بی‌نهایت دلیل دارم که نباید دلم براش تنگ بشه؛ ولی همیشه این اتفاق می‌افته. وسط کتاب خوندن. وقتی پلی‌لیستم رو بالا پایین می‌کنم. موقع دیدن قسمت‌های خنده‌دار انیمه‌هام. و نصفه‌های شب؛ وقتی همه از این می‌نالن که چقدر گرمه و من دو تا پتو انداختم روی خودم.

خدایا!

دربرابر هرآنچه انسان ماندن را به تباهی میکشاند مرا با "نداشتن" و "نخواستن" رویین تن کن.

#نیایش-دکتر علی شریعتی

+من به کتاب نیایش دکتر شریعتی عشق میورزم یونو :")

_گاهی فکر کردن و فکر کردن به اینکه چیزهایی که الان وجود دارن؛آیا n سال پیش هم وجود داشتن..مغزت رو دود میکنه.

مثل فکر کردن به اینکه آیا n سال پیش آدما به این موضوع فکر میکردن؟

اصلا فکر کردنی وجود داشت؟

دقت کردین نویسنده ها بر اساس تجربه هاشون مینویسن؟

مثلا خسرو شکیبایی که بهمون میگه از آدم ها بت نسازیم،خودش سرتا پا کافر خود خواسته بودن رو تجربه نکرده؟

یا مثلا مارک تواین که سخت ترین کار دنیا رو بحث با کسی به خودش قول داده نفهمه نام گذاری کرده،خودش با همچین کسی بحث نکرده؟

یا مولانا که میگه نیم عمرت در پریشانی رود/نیم دیگر در پشیمانی رود.خودش پریشانی و پشیمونی رو تجربه نکرده؟

شاید نویسنده ها قوه تخیل قوی و خوبی داشته باشن.

ولی تک تک تجربه و لحظاتی که تو مغزشون ثبت شده؛هنگام نوشتن از انگشتا به قلم منتقل میشه و بیرون میزنه و در آخر تو نوشته خودشو نشون میده.

برای همینه که میگم میشه از نوشته ها هم آدما رو شناخت:دی

یادداشت های پنلمو منتقل کنم اینجا ؟! 

بیرونم نمیکنید ؟ ㅋㅋ

ای انسان آینده ، ما توانستیم در دارک ترین روزگار دنیا ، وقتی که فله‌ای آدم‌ها کشته می‌شدن ، وقتی به خاطر اعتقادات و تفکرات بمب‌ها منفجر و موشک‌ها به حرکت در می‌آمد ، وقتی که در کشورهایی گرسنه‌گی شایع شد و آدم‌ها کرور کرور می‌مردند ، وقتی شرایط اقتصادی بعضی کشور‌ها وحشتناک شد ، تو دورانی که جنگل‌ها می‌سوخت و انسان به قعر چاه خودمحوری و خودخواهی رسیده بود طبیعت‌را برای ساختارهای سرمایه‌داری و تولید محصول بیشتر و سود بیشتر نابود می‌کرد و هوا برای نفس کشیدن نبود ، جنگلی برای رفتن نبود ، و زمین در آتش می‌سوخت ، در دورانی که بیماری‌های شایع که متناوبا جهش پیدا می‌کردند و آدم‌ها را به سادگی می‌کشتند ما قهرمان بودیم .

ما زندگی کردیم ، ما وبلاگ نوشتیم ،‌دنبال کار گشتیم ، عاشق شدیم ، بچه دار شدیم و تربیتش کردیم ، پول درآوردیم و سعی کردیم خودمان را شاد نگه داریم . سعی کردیم با ناملایمات مبارزه کنیم. سعی کردیم با افسردگی‌ها بجنگیم.

شاید برای شما ایده شود که برای این دنیای بلبشوی ما که زمان شما خیال و تاریخی بیش نیست ، قهرمان خیالی‌ای بسازید تا ما را نجات دهد .

رفتم پنل که بنویسم و فکر می‌کنین چی شد؟

یاد یه پستی افتادم و آره، جملاتم دقیقا عین این پست مائو بود.

متنفرم؟

متنفرم.

متنفر.

مُ‌تَ‌نَ‌فِّ‌رْ.

درس خوندن داره لذت بخش میشه، و این خیلی عجیبه.

---------

نواده های گلم اینو یادتون باشه. مهم نیست دارید چیکار می کنید، همیشه یه راه برای لذت بردن ازش هست. ظرف شستن؟ زیست خوندن؟ تمیز کردن اتاق؟ صبح پا شدن و رفتن مدرسه برای یه مسابقه چرند؟ از همشون میشه خوشت بیاد و در عین حال خوب انجامشون بدی.

-------

حس میکنم دارم رو یه نخ باریک از جنس نخ راه میرم، که هرلحظه ممکنه این تعادل ظریف به هم بخوره و بیافتم پایین تو دره...

ولی خب، فعلا که به هم نخورده.

به نقل از مائو و سمر عزیز.

متنفرم.متنفر..

اگه از آینده نشستی و داری اینو میخونی، حتما خیلی احساس تنهایی میکنی، حتما دنیا خیلی بهت تنگ اومده. اشکالی نداره اگه سیاره ی دوستت از شما بزرگ تره، اگه سفینه ی بچه های مدرسه خفن تر از مال شماس، اگه ماه سیاره‌تون فقط یه دونه‌س و مال بقیه سه چهارتا... 

فقط اینو بدون تو خیلی آدم خاصی هستی، تو قراره همه چیزو دگرگون کنی. 

ببین نکته اینه که تو شخصیت اصلی زندگی بقیه نیستی، تو شخصیت اصلی زندگی خودتی، پس هرکاری میکنی، فقط به این فکر کن که لحظه لحظه‌ش روی هم قراره بشه زندگی خود تو. 

این دقیقه نودی بودنم خیلی افتضاحه.

و اینکه همیشه در آخر گند میزنم.

پوف.

اگه قدرت سفر توی زمانی رو داشتم و به گذشته سفر میکردم و پدربزرگمو میکشتم ؛ وقتی که نوجوون یا حتی جوون بود و هنوز ازدواج نکرده بود

چی‌میشد ؟! چه اتفاقی میافتاد ؟!

اصلا به وجود میومدم که بخوام به گذشته برگردم و قتل انجام بدم ؟! 

@آلبا

پارادوکس پدربزرگT-T

فقط یه لحظه دلم تنگ شد برات انسان آینده عزیز...می تونم بغلت کنم؟

اولا سلام :)

دوما الان با پیدا کردن اینجا همون احساسی رو دارم که با پیدا کردن یه بسته شکلات تلخ ته کابینت‌ها پیدا میکردم 😁 همونقدر خوشحال

نه از اون خوشحالی‌های خیلی شاد. دقیقا از همون نوع :دی

سوما

من نسبت به اونهایی که از شروع این پست مشغول صحبت بودن حدود ده روزی در آینده‌ام.

میدونم خب که چی ولی بازهم :/

- آدما مثل موزیک میمونن، بعضیاشون حقیقت رو میگن، و بقیه فقط سروصدا میکنن. 

+ اینو همین الان یه جا دیدم و اینجوری بودم که، فقط باید همینجا باشه...همین

دلم برای سولی و هارا تنگ شده..چرا آدما یاد نمیگیرن کلمه هاشون وزن دارنو میتونن آدمای زیادیو ناراحت کنن؟..

Who am I?

تو به جوابش رسیدی انسان آینده؟

اگه توی آینده چیزی به نام "دوستی" وجود داره قبل از امتحان کردنش و پرسیدن سوال"با من دوست میشی" از بغل دستیت فکر کن ترک کردنش چقدر میتونه دردناک تر باشه... همون بهتر که دوست خودت باشی :")

خدایاااا

من چقدرر بی خبرم از اینا

حس غریبی کردم یه لحظه :"

وای خدا سمر می خواسته بره نهم جیم؟ :( قلبم عزیزم :_)

ماسک برای من آرایش به حساب میاد.

و این دلیل نمیشه که شاهد هم ماسک داشته باشه.

ممنونم سینیورینا *دست دادن*

حالا از این فاز بیایم بیرون به نظرم

چه میکنی آرتمیسی :"

اگر یه نتِ پیانو نواخته بشه ، دو نت رو با یک گوش و یک نت رو با گوش دیگر به وضوح میشنوی ، چون گاهی مغز به ما حقه میزنه و شرایط رو طوری نسبت به هر شخص بوجود میاره که قابل هضم باشه . 

-تتانیا

مثبت نگاه کن. درسته که دیگه باهاش حرف نمی زنی، ولی حداقل مجبور نیستی هر دفعه با استرس تو اون کوفتی لاگین کنی و نا امید بشی. 

می دونین، حس می کنم کامنتای من اصلا ربطی به هدف پست نداره🚶‍♀️. 

نمیتونم نمیتونم نمیتونم نمیتونم نمیتونم...

و به نتونستن ادامه میدم. هر شب.

انقدر حس قشنگیه... انقدر این لعنتی قشنگه... که تعجب می‌کنم چرا برام عادیه. و نگران. 

شت!! واقعا چرا عادیه؟ مگه نباید پرواز می‌کردم؟ مگه هشت ماه آرزوم نبود؟ چیه این انسان؟ 

خیلی زیبا دارم ایگنور میشم :)) و این واقعا اشک منو در میاره. 

آدمایی که غیر مستقیم حرف می زنن، تیکه می ندازن، کنایه می زنن، بی ادب ان، حرفاشونو متوجه نیستن و برای صحبت بقیه هیچ ارزشی قائل نیستن... 

واقعا سواله که چرا از این فامیلمون بدم میاد؟ از این جمع که الان توش نشستم و تایپ می کنم. سوال احمقانه ایه. هر دفعه دستامو مشت می کنم و حرف می زنم و هر دفعه قضاوت... پوزخند... نگاه های تمسخر... به خودم، به لباسام، به حرفام، به درونگراییم، به تنفرم بهشون، به خودم، به خودم، به خودم.

اما دستاتو مشت کن و حرف بزن. حتی اگه اشکت در اومد. نشکنی یه وقت:) 

توی یه سال به طور معمول 56 میلیون نفر میمیرن، توی یه ماه به طور معمول 4 میلیون و خورده ای میمیرن. توی یه روز به طور معمول 153 نفر و خورده ای میمیرن... توی یه دقیقه صد و شش نفر می میرن و توی یه ثانیه حدود یه نفر...

انسان آینده؛ ازت می خوام از تک تک ثانیه هات لذت ببری. شاید توی اون ثانیه تو بمیری... از موهبتی که خدا بهت داده متشکر باش و جبران این موهبتو با آسیب زدن به خودت یا لعنت کردن این زندگی نکن...خودتو نکش چون اونموقع، من دارم تورو از اون بالا بالا ها می بینم و حسرت می خورم که این همون انسانیه که یه روز با لبخند دستای کوچولوشو به مبل میگرفت تا بتونه یه قدم کوچیک برداره...

به زندگیت ادامه بده و تسلیم نشو، خودتو دوست داشته باش و لذت ببر...شاید یه روزی، همو ببینیم :")

امیدوارم یه روزی به دورت نگاه کنی و از زندگیت خوشحال باشی زیبا.

همین.

از تلاشت برای زنده موندن لذت میبرم عزیزم.

ببخشید که ازتون خبری نگرفتم و نیومدم باهاتون حرف بزنم. آخه خودم مشغول مردن بودم، یکم سرم شلوغ بود.

روز به روز دارم بیشتر به این تبدیل میشم که نتفلیکس ازم End of the fucking world 2 رو بسازه.

یه نوجوون سردرگم که فقط میخواد سوار یه ماشین بشه و فرار کنه. با این تفاوت که من دیوونه نیستم. شایدم هستم. کی میدونه.

و این تفاوت که من الیسا ندارم، چقدر غم انگیز، حصار کوچولو همیشه تنهاست. حتی توی ذهن خودش. بیچاره.

سلام خدا.

با کمال احترام، اشرف مخلوقاتت ضعیف‌ترین و مزخرف‌ترین موجودیه که دیدم.

پلاس: و زودم خسته میشه حتی.

خطاب به آدم ها؛ 

واقعا فکر می کنید نمی فهمم که دروغ میگید؟

هرکسی باید حداقل یه xnfj تو زندگی برا خودش ذخیره کنه 

از ادم های ضعیف بدم میاد، و نمی دونم چیکار کنم تا تنفرم رو نشون ندم تا ضعیف تر نشن 

پسر جون، باورم نمیشه چقدر کثیف و عوضی بودی و من نمیدیدم. چقدر ضعف داشتی و حال بهم زن بودی.

بمیر.

نبودی بگیری دستم/

بگی ببین، میبینی حس میکنی، چیزی نیست تو سرته فکر میکنی.

-یاغی/ پارت مدگل

+دلم خواست اینو بنویسم و حتی خودمم تو آینده حق ندارم به خودم بگم با نوشتن این نظر تباه بودم.

هرکاری می کنی؛ بکن اما لطفا یک بازنده نباش 

نمی فهمم که چرا آدما انقدر زود برام خسته کننده میشن. همه شون

می دونی، فقط یه لحظه حس کردم تویی که برام وجه آدم "زیبا" بودی، چقدر ترسناکی 

و خوشحالم من جز اون کسایی نبودم که اون یکی وجه ت رو دیدم

دلم می خواد برم جایی که هیچ کس اسمم رو ندونه.

می دونید،تف تو ذاتتون که دخترای فوتبال مجبورن خودشون واسه قهرمانیشون سرود بخونن چون شما بی همه چیزها حتی یه آهنگ لعنتی هم برای پیروزی شون نذاشتید

نیستی نیستی نیستی و من حتی نمی دونم می خوام باشی یا نه.نمی دونم نی تونم با دلشکستگی فرق هایی که کردی و من نفهمیدم کنار بیام یا نه.تف

بعضی وقتا از یه چیزی فرار می‌کنی. یه هیولای خیییلی ترسناک. وحشت زده بدون اینکه به عقب نگاه کنی. بدون هیچ دلیلی... از ته دلت میدونی اگه بگیرتت خورد میشی طوریکه دیگه نمیتونی تیکه هاتو جمع کنی.

تا.. اینکه یهو پات گیر می‌کنه به دکمه انتخاب وبلاگ و میافتی زمین.

وقتی وحشت زده سرتو برمیگردونی و  چشماتو از ترس می‌بندی، در انتظار ضربه خورد کننده که وارد بشه، هیچی اتفاق نمی‌افته. به جز... یه جفت دست نرم. و یه موجود گنده و نرم با خز های خرس مانند که تو رو سمت خودش می‌کشه و بغلت می‌کنه. 

همین.

دیدی، الکی میترسیدی؟ همین بود.

+چقدر سخت میگیری به همه چیز.

-سخت نمیگیرم، واقعا سخته!

چنددقیقه بعد-

-نکنه دارم تموم این دردارو برای هیچی میکشم؟

ترسناک‌ترین حرفی که زدم این بود که

نکنه دارم تموم این دردارو برای هیچی میکشم؟

و حتی فکر کردن بهشم منو میترسونه. تموم این مدت داشتم خودمو آروم میکردم که چون افکارم با بقیه فرق داره مشکلات دارم و با این مشکلا رشد میکنم و بهتر میشم.

ولی نکنه تموم این دردارو برای هیچی میکشم؟ نکنه یه نوجوون عادیم که فکر کرده خیلی با بقیه فرق داره؟ نکنه تمومشون... الکی بوده؟

بزرگترین ترسمو پیدا کردم.

مثل اینکه فکر کنی تموم چیزی که براش زندگی میکردی یا چیزی که دلتو بهش خوش کردی دروغ بوده. مثل اونی که تموم زندگیش با خدا حرف میزد و باهاش زندگی میکرد. براش هرکاری میکرد و وقتی میمیره میفهمه که همش دروغ بوده.

نکنه همش برای هیچی بوده؟

اینستا مزخرف‌ترین اپیه که دیدم.

احساس ناکافی بودنمو میزنه تو صورتت. چون همه بهترن. چون همه فوق‌العادن و زیبان. چون همه هیچ مشکلی با خودشون و خانوادشون ندارن، چون همه یه عالمه چیز قشنگ‌قشنگ دارن، چون همه کتابای زیاد دارن. چون همه از همین نوجوونی بالای 5 میلیون توی ماه درآمد دارن.

چون همه با دوستاشون میرن کتاب‌فروشی. چون یه عالمه دوست دارن. چون زندگی همیشه به کامشونه. چون...چون همشون توی یه دنیای متفاوت زندگی میکنن.

میدونم ظاهر زندگیشونه، ولی ظاهر زندگی ما هم به اندازه ظاهرشون قشنگ نیست. کافی نیستیم.

سلام خدا.

ازت میخوام قابلیت مست کردن با شیرکاکائو رو آزاد کنی.

قربونت.

هرکی وقتی برای اولین بار باهام چت میکنه:

- چیزی زدی؟

سینیور آینده:

اگه اینو داری از چندسال بعد میخونی میخوام یادت بیارم چقدر الان اوضاع مزخرف بوده و میخواستم بگم اگه اونجا هم اوضاع خوب نشده بهم مدیونی.

همونجور که من به سینیور اردیبهشت مدیونم.

هرکی ایده اینو داد بیاد بغلم.

ممنونم قشنگ.

اگه درس بخونین ولی هیچ دوستی نداشته باشین و اوضاعتون زیاد خوب نباشه و خوابتون بیاد و مدام خودتونو با احمقای توی اینستا مقایسه کنین میشین مثل من.

یکی که بخش توییت بیانو گرفته دستش و داره همینجور چرت و پرت میریزه توش.

عشق‌کتاب نباشیم.

ولی یادت باشه تو بیشتر غمگینم کردی. چطور میتونم ببخشمت؟

یکی بیاد لپ‌تاپو ازم بگیره. حس میکنم توی چاییم یه چیزی ریخته بودن.

فاک ایت.

درستونو بخونین بچه‌ها، و... یادتون باشه دارین برای هیچی غصه میخورین. همین. قلب بهتون. به پدرومادرتون نیکی کنید

آره.

من پوچ، بی‌معنی، و مسخرم. کسی هستم که به آدما خیانت میکنه. شاید زیاده‌روی کنم و تازه و اتفاقا برای خر کردن دخترای بیان بهشون میگم بانوی من.

فکر کردی نظرت به یه ورمه؟

+ببخشید.

دیگه میرم.

@عشق کتاب

بذارید یه کامنت جدید بنویسم و به جمله « کسی هستم که به آدما خیانت میکنه» بخندم.

کاش واقعا اینجور بود.

+رفتم.

انسان آینده. مثل هلن باش و جلو جلو درساتو بخون که بتونی سر کلاس شیمی ول بچرخی. حتی اگه تبدیل بشی به یه خرخون قیچی به دست.

باور کن رو میزان امیدواریت به زندگی تاثیر زیادی میذاره

قبلا بچه بودم دوست داشتم برم توی لباس شویی و اونقدر بچرخم که همه چیو فراموش کنم و برم تو دنیای پشت اون لباس شویی 

می دونی چیه؟ الانم دلم می خواد 

انسان آینده.

یه سوال ازت دارم،بالاخره این خرهای انسان نما تماما خر شدن یا نه؟

صرفا جهت صدتایی کردن نظرات D:

به خودم قول داده بودم تا وقتی باز همون دختر قابل فهم قبلی نشدم دوباره سر و کلم پیدا نشه..

-

چه بد قول عوضی ای شدم.

ILMSDS

ایندفعه خیلی خاص بود :")

به من اعتماد نکنین،عاشقشم نشین،وابسته ام نشین،نمی تونم.

من یه مدتی جذب میشم.

به محض اینکه چیز جذاب تری پیدا کنم،یا ولتون میکنم یا...جایگزین.

تو فیلم ها میگن گریه کن راحت شی.

تو آهنگا میگن بیخیالش شو.

من نه میتونم گریه کنم؛نه بیخیال شم.

چیکار کنم؟

خوبه صبر کنم تا منفجر شم؟

کاش می‌تونستم تک تک کامنت‌های این‌جا رو پیوند کنم.

سلام! من نوه آیلینم، با یه ماشین زمان برگشتم عقب و با استفاده از صحنه کام اوت سپ بیهوشش کردم که اینو براتون بنویسم، نگران نباشین من که برم به هوش میاد*-* راستی مامان بزرگم چقد تو پونزده سالگیش کراش بوده ها

میخواستم بگم، شما به قولی که دادین عمل کردین..همتون کنار هم موندین، و به چیزایی که میخواستین، شاید سخت ولی کنار هم رسیدین.

امروز به وقت ما حال همتون خوبه، دور از هم ولی قلباتون به یه نخ قرمز به هم وصله، من، نوه پری و نوه هلن هم همه انیمه های نصفه مامان بزگامونو کامل کردیم، انیمه های قدیمی چقدر جالب بودنا!

آخ آخ یه صدا هایی از اوما بزرگ بلند میشه، بهتره برم. نوه هاتون خیلی دوستتون دارن، اُغووا!

نمیگم عاشقت نیستم ولی

خودت خوب میدونی...

انتظار التماس کردن از من یکم احمقانه ست؛

من التماست نمیکنم نه برای حفظ غرورم،

کاملا برعکس التماست نمیکنم تا باورت بشه برام خیلی با ارزشی؛

من التماست نمی کنم بمونی ولی جوری رفتار میکنم که بهترین فرصت زندگیت باشم؛

من التماست نمی کنم که بمونی،

حتی شاید بزارمت و برم.

ولی همیشه جوری رفتار می کنم

که دلت برام تنگ بشه.

التماست نمی کنم‌ که بمونی،

چون میخوام

وقتی سرت از هوای حواشی اطرافت خالی شد و برگشتی،

زخم التماس بی فایده گذشته چرک نکرده باشه که بعدا نتونم ببخشمت و این جدایی و دوری طولانی تر بشه؛

التماست نمی کنم نه برای اینکه مغرورم،

برای این که میخوام

آخرت به من ختم بشه و تا ابد داشته باشمت.

_حامد رجب پور

+کاش اینجوری باشم.

من سخت ترین لحظاتم رو

تنهایی سپری کردم،

در حالی که بقیه فکر میکردن

'حالم خوبه'.

نوه ی آیلی سنپای@

به نوم سلام برسون D: ازش بپرس بابابزرگش کیه XD

انسان آینده..

هیچ وقت تمام خودت رو نزار برای آدمی که معلوم نیست اولیت چَنّدُمِشّی.

@انسان آینده

شاید باورت نشه ولی منِ مکنه ی باادبم بعضی وقتا دلم می خواد به سنپایام بگم *** * *** **

چیشده؟دنیا بهتر نشده؟راه حلی برای احساسات پیدا کردن؟

انسان آینده،من حرف زیاد میزنم،جدی نگیر.

-متوجه شدم هر وقت زیر این پست پلاس میشیم،یعنی نمیتونیم تو وبلاگمون پست بزاریم حالا به هر دلیلی و جایی جز اینجا برای تیکه تیکه خالی کردن انباشته ها نداریم.

نمیفهمم چرا انقدر با مود دارک اطرافیانم میجنگم.

نمیفهمم چرا زور میزنم لبخند بزنن؟

نمیفهمم چرا بالا و پایین وبم رو پر از "یه لبخند بزن" میکنم.

چرا؟

مگه من ناجی این کهکشانم؟

من خودم یه بازمانده ام..

ولی آخه چرا؟ 

چرا الکی میگین الان تو بهترین دوره زندگیمونیم؟

خب از قبلش بگین همش گل و بلبل نیست.

بگین شکست داره.بگین خرد شدن داره.

بگین درد داره.بگین تنهایی داره.

و مهم تر از همه،لطفا؛شما بزرگتر ها که تجربه کردین،از قبلش

بهمون بگین که انقدر

 سردرگمی و گیجی داره..

هزاران ساعت یه چیزی تایپ کردم،باگ خورد،به همین سادگی

چقدر اینجا برای چرند گفتن دنج بوده و یادم رفته بود.

مرسی باز ستاره ش روشن شد*ایموجی قلب*

 انسان آینده.

اگه نوجوونی، برو مای تین رومنتیک کمدی رو ببین، و به دیدنش ادامه بده. دوباره و دوباره. اصلا به نظرم به جای پونصد تا انیمه، سه تا رو ببین، ولی با اون سه تا زندگی کن.

نخواستی زندگی کنیشم مهم نیست. فقط. ببینش.

انسان های حال ... با شما هم هستما!!

بچه ها اینجا رو حذف نکنید... اینجا رو حذف نکنید... 

دلم می خواد از این سردرگمی ای که توشم نجات پیدا کنم. 

اون روز که دکتر بودم و داشت از اون دستگاه ها می چسبوند و به دنده هام خیلی دردم گرفته بود. اما نگفتم، چون بداخلاق بود و درد من به خاطر لاغریم بود. 

حالا هم حس می کنم همون درد تو کل روحم پیچیده. خیلی باید خوشحال می بودما... 

ولی به کسی نمیگم چون مشکل از منه! چون کدوم احمقی بعد این همه انتظار وقتی به دلخواهش رسیده هر روز تو این کشمکشه؟ کدوم آدم سالمی (سالم یعنی دیوانه. سرمست و خندون.) به آخر و سرانجام فکر می کنه؟ چرا من بلد نیستم از الان لذت ببرم؟ یعنی من کار درستی می کنم که به یکی دو سال بعد فکر می کنم یا بقیه؟ منی که از همون روزای اول داشتم دست به قلم می شدم که یه پایان براش بنویسم کار خوبی می کنم یا...؟ 

من در مورد این با هیچ کس نمی تونم حرف بزنم... هیچ کس هیچ کس. همه ش حس می کنم کسی رو ندارم. رو دلم سنگینه. دوست داشتم همونقدر که من به دوستام مشاوره دادم تو این چیزا اونا عم الان جوری بودن که بتونم اعتماد کنم بهشون. نکنه اونا هم خیلی وقتا همین حسو داشتن با اینکه من کنارشون بودم؟ 

حتی روم نشد به آقا رضا چیزی بگم. خدا که دیگه هیچی. یه باگ دیگه ست کلا ارتباطم باهاش. 

و من با چه رویی تو روضه امام حسین صبحونه درست کردم و رو پله مطبخ نشستم؟ 

چقدر همه چیز دیوانه کننده ست... چقددددددر همه چیز دیوانه کننده ست.

معمولا این کامنتا یا جواب کامنتا یا پستایی که آخرش چندتا اینتر خورده اما چیزی نوشته نشده یعنی یه حرفی بوده ولی نگفته. یادش رفته بک اسپیس بگیره. یا به امید فهمیدن بک اسپیسو نگرفته

چرا براش مهم نیست؟ چرا براش مهم نیست؟ چرا براش مهم نیست؟ چرا براش مهم نیست؟ چرا براش مهم نیست؟ چرا براش مهم نیست؟ چرا براش مهم نیست؟ چرا براش مهم نیست؟ چرا براش مهم نیست؟ چرا براش مهم نیست؟ چرا براش مهم نیست؟ چرا براش مهم نیست؟ 

تا قیامت دل من گریه نمی خواد. فکر نکنم هیچ آدمی ارزش تا قیامت گریه کردنو داشته باشه. اما خب، دلم یه کوچولو گریه می خواد. چرا خودش نیست اصن؟ 

چرا حرف زدن و پیام دادنم مث اونه؟ 

اصن من میخام اینجوری تایپ کنم. ک مث اون نبشه. ی الانو دس برمیدارم از زبون سیرین فارسی. با قلط تایپی و مخطسرنویسی و بدون نیم فاسله. تُ چرا ازم متنفر نمشی؟ 

چرا خرج می کنی خودتو؟ 

من خیلی آدم ***ای ام. خیلی. حالا شاید نه در حد *** ولی خب واقعا دوست ندارم یه نفر برام خرج شه بدون اینکه خرج شدن منو بفهمه! 

@امیر

قفل اون مرحله رو که شکوندی، حتی اگه یه جون دیگه هم داشتی و برگرد و بهم بگو تا منم شیرکاکائومو بردارم بیام. لطفا. 

_بخش نچسب زندگی اونجایی شروع میشه که حتی کنار دوست هات هم.یا حرفات رو نمیگی یا اگه بگی کاملا تغییر یافته شرح ش میدی

مکانیزم های دفاعی همیشه ناخودآگاه هم عمل نمیکنن.

مثلا من،هر وقت شروع به شکستن قلبم کنی قبل از اینکه لهم کنی،قلبتو زیر پا میزارم.

ولی گاهی هم ناخودآگاه،میشکنم تا شکسته نشم.

زیاد حرف زدم.

حقیقتا خاک بر سرم کنن که انقدر زود قضاوت می کنم. هنوز نفهمیدم چی شده که نیس ولی خب حالا... منم نباید انقدر زود ناراحت می شدم. 

تازه حتی اگه تا یه مدت طولانی خبری نشد می فهمم همه چی الکی بوده ^_^ چه عالی ^_^

"کدوم لب، عاشقت کرده لب دریا نمی شینی؟

یه دنیا شک و تردید و یه دنیا درد این سینه

مُو خامُم یا تو مکاری که اوضاع دلُم اینه؟ "

با صدای خودش قشنگ تره *

*پلی کردن هزار باره‌ی تردید، در ذهن، با صدای بلند بلند. 

کمتر از دو سال دیگه باید از این درسا کنکور بدم و واقعا گس واااات؟ مجازی چیزی قابل فهم نیست. 

اگه همه ی چیزایی که نمیگم و نمینویسم یه روز سرریز کنن چی؟

باشه بچه ها، ولی من واقعا ناراحتم.

خیلی بیخودی هم ناراحتم و اصلن میگن نازکش نداری ناز نکن :))))))))))))) پس این همه نازی که دارم می ریزم چیه حقیـــــقتن :)))))))

"ما در حسرت خنده های بلند و پرسه زدن زیر بارون های
شبانه، بوسه های آزاد و بی عدالتی های ممنوع انقدر زندگی
کردیم که مردیم"

مثل مریضی که برای نفس کشیدن ماسک اکسیژن شو برداره...
همونقدر احمقانه و بی فکر.

آهای انسان آینده! بیا یه کمم به تو بپردازیم :)

قضاوت نکن هیچ وقت کسی رو. حتی پیش خودت و تو دلت. حتی یه نقطه اون آخر آخر آخر قلبت. چون اگه حق با تو نباشه شدیدا شرمنده میشی و اگرم حق با تو باشه، قضاوت نکردنت بزرگیتو می رسونه.

ببین منو که نمی خوام قضاوت کنم؟داره گوشتای تنمو آب می کنه بس که سخته :)

"اوه منو ببخش عزیزم. اون موقع مست بودم که این حرفا رو زدم. شاید با شیر کاکائو. شاید با بارون. اون حرفا رو فراموش کن. حوصله تعهد ندارم. مثل خودت که حوصله خیلی چیزا رو نداری. نذار مقیاسم بشی..." 

مسئله اینجاست که نمیدونم چیکار کنم. بمونم؟ برم؟ اگه موندنم به آیندم صدمه بزنه و رفتنم به روحم چی؟

خاطره ها زودتر از شام دیشبت فراموش میشن...برای کی می تونه مهم باشه؟

آخه لوندرای من به روحم بستن، نخ سرمه ای بین دستام، بانداژ خونی ای که قلبامونو به هم وصل کرده، هرکدومشون دلیلین که بمونم..ولی ته دلم میدونم که باید برم..

یه ماشین زمان به من بدین. باید دو ماه آیندم رو ببینم.

اگه اون قلمبه هه که روی قلبمه و هروقت بخواد بهم یادآوری می‌کنه که اوضاعم خوب نیست بیخیال نشه و پایین نره چی ؟ 

اگه "اون قلمبه هه که روی قلبمه و هروقت بخواد بهم یادآوری می‌کنه که اوضاعم خوب نیست" بیخیال نشه و پایین نره چی ؟ 

تا حالا شده همه رو منتظر بذاری چون فقط اون باید به التماسات جواب مثبت یا منفی بده؟

این در کنار دردناک بودن خیلی خجالت آوره.. اینکه هردفعه ببینن شکستی ولی بازم جلوشون از خوب بودنش بگی. ببینن ضربه میخوری ولی هردفعه بیشتر از قبل هواشو داشته باشی.

فقط به این فکر کنی که اون بهت گفته شبیه فرشته ها میمونی درحالی که نمیدونی این بار اگه بیوفتی نه تنها بال هات رو از دست دادی بلکه دیگه پایی هم برای راه رفتن نداری. جوری میشکنی که حتی اگه برگرده هم مهم نیست.

انسان آینده چی میشه اگه به خنثی بودنت جلوش ادامه بدی؟

انسان آینده گشنگم

به زیبایی بیش از حد ناکاموتو یوتا باور داشته باش.

انسان گذشته سلام!

گفت نه. گفت خودش با کسای دیگه ای کار میکنه. ولی من ناراحت نشدم. دیگه نه خب؟ فقط شرمنده ایم. حتی نگینم فهمیده یه چیزیش هست. با این حال موفق شدم-^-

همش جادوی ناگته. عینک افتابی*

باورم نمیشه.

کسایی که بیشتر از هرچیزی تو این دنیا برام اهمیت داشتن اومدن و توی روم گفتن که چقدر ضعیفم. بدون هیچ شوخی یا چیزی.

گفتن وای... چقدر ضعیفی.

شاید واقعا ضعیف باشم.

ممنونم خالق.

روزبه‌روز آدمای نداشته‌ای که بودن تا حداقل از دور تنها نباشم دارن میرن یا ازم دور میشن.

ولی یه چیزی، داستانات دارن خسته کننده میشن. میدونم نویسنده باتجربه‌ای نیستم ولی «افتادن یک اتفاق مداوم برای قهرمان.» باعث میشه خواننده خسته بشه. خوددانی.

«زیبا، یه روزی میریم پاریس و با شیرکاکائو مست میکنیم، بعدش میشینیم روی چمنا و همونطور که به برج ایفل خیره شدیم صدای ویالون گوش میدیم. چه از همون نزدیکیا، چه از اسپاتیفای.»

امیر به زیبات قول نده که می بریش پاریس. نه اینکه نتونی ها، فقط می خوام بگم اگه نشد یه روز، ناراحت نشه و ناراحت نشی. بهش بگو هر جا باهم بودیمو برات قشنگ می کنم. با هر چیزی. 

خدا یا امشبو نه... امشبو نه... امشبو از شیش ساعت به سی ساعت ارتقا نده. بی نهایت نکن. خدا آخه خوابم میاد.... 

تا حالا شده همه رو منتظر بذاری چون فقط اون باید به التماسات جواب مثبت یا منفی بده؟

این در کنار دردناک بودن خیلی خجالت آوره.. اینکه هردفعه ببینن شکستی ولی بازم جلوشون از خوب بودنش بگی. ببینن ضربه میخوری ولی هردفعه بیشتر از قبل هواشو داشته باشی.

فقط به این فکر کنی که اون بهت گفته شبیه فرشته ها میمونی درحالی که نمیدونی این بار اگه بیوفتی نه تنها بال هات رو از دست دادی بلکه دیگه پایی هم برای راه رفتن نداری. جوری میشکنی که حتی اگه برگرده هم مهم نیست.

انسان آینده چی میشه اگه به خنثی بودنت جلوش ادامه بدی؟

انسان آینده نفهم منم باید بهت تاکیدش میکردم.محض رضای خدا..

حداقل منو نجات بده..

بسه دیگه.اه..بسه..

نه به شما نمیگم.به "غم دارا" های اطرافم اینو نمیگم.

به تو میگم.بسه دیگه.آفریدگار آسمان و زمین..

آسمانت داره رو سرمون خراب میشه..

حداقل بیا رو همین زمین بغلمون کن..

سلام خدا، یا خالق، یا هر اسمی که داری.

خواستم بگم اگه که احیانا حواست نیست، اشرف مخلوقاتت دارن همدیگه رو به فاک میدن، زمینت داره به فاک میره. دینت رو جعل میکنن، به اسم دینت هر کثافت‌کاری که دوست داشته باشن میکنن، به اسم دینت آدم میکشن، به اسم دینت دخترای 12 ساله رو شوهر میدن، سیاستمدارا به خاطر قدرت آدما رو میکشن، جنگ میشه. مریضی جون آدمای بی‌گناهو میگیره. جبر جغرافیایی زندگی همه رو تحت تاثیر قرار میده و خیلیا از ساده‌ترین نیازای انسان به خطر جبر جغرافیایی محرومن.

ممنون میشم خودت ظهور کنی.

بوس بهت.

تیم کافه بیان لطف کنه رول نویسی بزاره:_)

انسان آینده عزیزم، یادت باشه از هر لحظه زندگیت و هرکاری که میکنی تمام لذتت رو ببری، حتی اگه توی بدترین شرایط هم زنده موندی ازت میخوام با کوچیکترین چیز ها هم لبخند بزنی، دنیات خیلی قشنگ تر میشه باور کن!:)

تفاوت مود من با بقیه اونجاست که من در وصف خوشگلی آیدلام اینجا حرف میزنم..

انسان آینده، یادت باشه به زیبایی هیونلیکس کنار هم باور داشته باشی وگرنه به نوم میگم با چابستیک بیاد سراغت.

اصن دلم میخواد، مگه مفهوم این پسته این نیست که چیزی که میخوایم تو وبمون پست کنیم ولی زیادی کوتاهه رو بیاریم اینجا بنویسیم؟ منم یه مولتی فن بدبختم که دلم میخواد از آیدلام حرف بزنم اصن هرکیم شکایت داره نظرشو بنویسه رو کاغذ بندازه تو سطل آشغالT_T

@آرام

جوری که موافقم.

دیشب حالم خوب نبود، با گریه هدفونمو گذاشتم و پلی لیست قبل از خوابم رو پلی کردم و به محض پلی شدن Eternal flame پنتاگون حالم خوب شد. حتی کوچیکترین چیز ها هم خوشحالتون میکنه:)

پیرمرد تو پارک بهم لبخند زد 

I don’t like your kingdom keys
They once belonged to me

+تیلور سوئیفت شاید تنها خواننده ایه که تشبیه آهنگاش رو به وضوح درک می کنم

یه وقت هایی دلم میخواد بدون هیچ هماهنگی و کوفت و زهرماری دکمه تماس رو فشار بدم و تا وقتی که خورشید طلوع کنه حرف بزنم.

اینکه جوهر قلمت خشک بشه اشکالی نداره،یه مدت بیخیال نوشتن میشی،یا قلم جدید برمیداری و از نو مینویسی.

ولی وقتی جوهر قلمت یخ بزنه،دیگه مثل قبل روون نمینویسه و تو فقط میتونی انقدر خط خطی بکشی و امتحان کنی که درست شده یا نه.

دستاتو از رو شونه‌هام بردار، بپیچ. قبل از اینکه روت بالا بیارم.

- «بستنی کیم» از او و دوستانش.

در وصف کامنت بالام یه چیز پر از نفرت و عصبانیت نوشتم. و... پرید.

نایس. یه نشونه در نظرش میگیرم.

ولی ما فقط بچه ایم..

"مودی" بودن اینطوریه که٬ داری روز خوب و خوشحال کننده ای رو بدون هیچ مشکلی میگذرونی؛ و این برای سلول های مغزت عجیبه؛ پس میان و یهو یه خاطره بد لعنتی رو میارن جلوی چشمات. و تو هم نمیتونی خودتو کنترل کنی و گند زده میشه به روزت.

 یهو به خودت میای و میبینی یه گوشه نشستی٬ پاهات رو جمع کردی و سرت رو با دستات گرفتی؛ و خودتم نمیدونی چیشد که یهو صد و هشتاد درجه تغییر کردی. چیشد که یهو حوصله‌ی خودتم نداری...

اون: بچه‌ها! اینترنت دروغه! بیاین به چیزای بی‌پایه و اساس و به ظاهر قشنگ توی اینستا اهمیت ندیم! به خودمون اهمیت بدیم!

همچنان اون: *آپلود عکسی که تینیجرای ناف اروپا هم حتی اونجوری زندگی نمیکنن وانمود کردنا و زیاد پز دادن با هرچیزی توی این دنیا حتی کتاب.

آها.

می دونی چیه عزیزم؟

حالم از همتون با اون عقاید عهد دوغی به هم می خوره.

یه روزی میرم یه جایی که هیچ خری به جز تو نه اسممو بدونه نه بشناستم که بتونه دماغشو تو زندیگم فرو کنه

بزرگترم،اینکه دنیات همین طور داره مزخرف تر میشه نشونه های اومدن موعودته دیگه؟این جزو معدود دلایلیه که میشه هنوز ادامه داد بزرگتر

می دونید،تف تو اون عقیدتون که میگه هر کسی می تونه هر جور بخواد بگرده بعد آدمای محجبه و سر به زیر رو مسخره میکنید

میشه بس کنی؟من نیاز ندارم وقتی میخوام با یه دختر بالغ برم پشت ساختمون یه "مثلا مرد"باهام باشه.بندازید دور این تفکر گندیده رو

می دونم اگه با یه کلون خودم رو به رو بشم ازش متنفر خواهم شد.چون تازه فهمیدم عین دال به طرز فجیعی نسخه ی مذکر منه و من تمام این مدت ازش متنفر بودم

-حقیقتی که وجود داره اینه که مدرسه مزخرفه،و آدما عوض میشن.اگه می خوای یه بچه ی معمولی باشی باید اینو بدونی آگی

:)

گندش بزنن.

@ترنج

من بعد از هر اتفاق بد:

@ترنج

من هرشب(ورژن غم‌زده.):

می دونید وقتی یه کاری رو قبول می کنید،باید تموم تلاش لعنتیتون رو بکنید که درست انجامش بدید.وگرنه که غلط می کنید بچه ی مردم رو ایستگا کنید احمقا

وقتی کاری از دستتون برنمیاد،حداقل هی ارد ندید فلان کار رو بکن فلان کار رو نکن که جاش بیشتر بسوزه بی شعورا

i`m fed up with idiots

@عشق کتاب

سخته، ولی منتظر جوابت به آخرین کامنتم ام. یه جوری که انگار قراره نجاتم بده.

@ترنج

من هستم الان. با هم یه کاریش میکنیم و... نجاتت میدیم.

قبل از اینکه جواب سوالمو بدی فکر کن بهش. باهاش کار درستو انجام میدیم و تصمیم درستو میگیریم. *دست دادن*

آقاهه : مردم خوزستان واقعا مظلومن.این عکس چقدر خوب نشون میده مظلومیتشونو. ما بهشون مدیونیم.

خیلی دلم میخواست خودم میرفتم متاسفانه دوروزه درگیر یه مریضی شدم. بعد از تست و دکتر فهمیدم کرونا نبود خداروشکر؛ ولی اذیت کنندست و بیرون نرم بهتره.

همچنان آقاهه : اومدیم رستوران ایکس٬ بچه ها کباب هاشون حرف نداره. حتما سر بزنید. خیلی عالین. تازه یه تخفیف بیست درصدی هم براتون گرفتم که میتونید باهاش سالاد کاهو بخرید...

میدونی چیه ؟ امثال تو ان که هرروز دنیا رو جای بدتری میکنن...تویی که میخوای خودتو گول بزنی احمق...میخوای خودتو گول بزنی که در کنار کارات که فقط تبلیغ یه مشت آشغاله٫ با مردم همدردی میکنی...ولی حق نداری حتی راجع بهش حرف بزنی؛ چون همه اینکارارو برای جلب توجه میکنی؛ نه برای مردم خوزستان یا هرکسی که نیاز به کمک داره...اونقدر دنبال جلب توجهی که حتی نمیدونستی عکسی که برای همدردی گذاشتی یه ایرانی و خوزستانی نیست :))))

.So Shut the fuck up

@انولا

:)))

با عرض احترام به تموم پاستالاوران ولی:

چیه این پاستا؟ خوشمزه نیست. خوب نیست. واقعا نیست. هرچقدر که لازانیا زیباست و ابهت داره پاستا خوشمزه نیست.

ممنون. خالی شدم.

عزیزم،بس کن.این شوی اره من درونم پر غصه ست ولی از بیرون لبخند می زنم رو بس کن در حالی که همه جا داری ناله و ایزا ** ناله می کنی.

حتی نمی دونم اینو برای تو نوشتم یا خودم.به هر حال بس کن و فقط خفه شو

@سینیور

پاستا به این خوبی.دلت میاد(جمع کردن لب و لوچه .بغض)

انسان آینده بهم نگاه کن و به حرفام گوش بده. ازت خواهش میکنم گوش بده چی میگم خب؟

هرچقدر که بهت گفتن چرا اینهمه فاکینگ مظلومی و هیچ وقت جلوی بقیه واینمیستی بهشون نگو اگه بخوای چیزی بگی همه حرفای نگفتت از چشمات میاد بیرون. هیچ وقت نذار بفهمن بلدی حرف بزنی یا گریه کنی. چون بعدش علاوه بر مظلوم بودن لوسم هستی. پس برو پیش اقای ماهی باشه؟

مرسی اه

داشتم فکر میکردم شاید میخواد خاطره ها فراموش نشن که اونا رو به مناسبت های مختلف بهم میده. حتی شده از کتاباش صفحه هایی که حرف زدیم و جدا میکنه.

ولی الان میگم نکنه داشته وجود منو پاک میکرده و من هربار گنده تر لبخند زدم؟

-

حسش هیچی. لغت عذاب وجدان براش تعریف شده؟

-

و هنوز میخوام بگم اون هیولایی که میگم نیست ولی واقعا نیست؟

اون حس مزخرفِ گندهِ توی سرم هربار که میام اینجا میگه خب که چی؟ نگاشون کن. همتون مثل همین. ولی یه گروه بازنده که همدیگه رو دارن بهتر از برنده ایه که بازنده هارو از خودشون دور میکنن.

بازنده های اصلی خودشونن. اینجا بهشت منه.

ولی جدای همه نامردیای زندگی آهنگایی که جدیدا یهویی پیدا میکنم خیلی باحالن..

-

تا وقتی آهنگا باشن یه راهی واسه زندگی پیدا میشه..

شایدم هممون یه مهارت عجیب توی انتخاب ادمای اشتباه برای دوست داشتن داریم

-

دویست تا شد؟ ولی چیزایی که نگفتیم زیادن

@مونی(ویردو؟) و عشق کتاب

من فقط با نگاهی سرزنشگر به غرب زدگیتون می‌ نگرم. مگه ماکارانی و سالاد ماکارانی مردن شما درباره لازانیا و پاستا و این بیگانگان بحث میکنید؟ جمع کنید برید ببینم!

هلن شی شمارو نمیدونم ولی من اینجا بیشتر از هرجایی راحتم. انگار یه امنیت فراطبیعی دارم. برنده من هیچ وقت همچین چیزی رو تجربه نمیکنه. هیچ وقت جایی اینهمه راحت نیست. خوشحال نیستم ولی حداقل یکم از اون حس بازندهِ مطلق کمتره. هرکسی جایی رو پیدا/درست نمیکنه که بدون ترس از قضاوت بقیه هرچی توی دلشون بود بگه. اینکه من همچین جایی و همچین ادمایی (حتی شکست خورده محض) کنارم رو دارم یه جور انگیزه ست.

@خودتو سینیور و مونی شی

ولی ناگت از همه اینا برای اینجانب مقدس تره..

@مونی

خب بگید ماکارانی. کلمه ماکارانی به این زیبایی.

سلام به کافه بیان که بالاخره اومدم توش کامنت دادم :) 

هیییی دلم برای ناستاکا بسی تنگ شده بود 

ولی بالاخره اومد :) 

ادم افسرده چه شکلیه 

خنده هاش از ته دل 

ولی وقتی میخنده میگه 

خیلی وقت نخندیدم 

ولش کن 

اوه یه سوال! کسی زنده ست؟

@آیسان

نه.

شمارو نمیدونم ولی این چندوقته بیان واسه من مرده‌‌تر از همیشست. با اینکه پستای بیشتری داریم.

کاش یه روز بگم

jackshit. im leaving.

و برم. این دیالوگ به طرز عجیبی تو ذهنم مونده. خوش به حال اویل مورتی که رفت.

(فصل 5 قسمت 10/خطر اسپویل زیاد، خیلی زیاد.

نرید درموردش بخونید یا مستقیم ببینیدش.)

سردرگمم.

آخرشم خدا نیومد بغلمون کنه.

هعی این همه قَسَمِت دادن؛نرو دیگه بستنی کیم!..

یاد بگیر یه معلم مطالعات میتونه کاری کنه جغرافی رو سخت بغل کنی،و یک معلم ادبیات میتونه کاری کنه تمام شُعرا رو به باد "لعنت بهت"  ببندی.

این قسمت : نوجوان های مرده ولی متحرک.

قسمت بعد: کسی که برای نجات آمد.

قسمت بعدی: نجات دهنده نیز مرد.

قسمت آخر: متحرک بودن وقتی مردی اون قدرا هم بد نیست!

@آیسان

بستنی کیم. :)))))))

میگن خودمون غم رو تو خودمون ایجاد میکنیم و بعد با تلقین بزرگش میکنیم و پرورش میدیم.

خب من الان انقدر خوشحالم...

انقدر خوشحالم که دلم میخواد خودمو تو پتو مچاله کنم.

انقدر خوشحالم که دلم میخواد از کوه بپرم پایین.

انقدر خوشحالم دلم میخواد از خوشحالی جیغ بکشم

انقدر خوشحالم که نمیدونم چطوری وصفش کنم

اصلا فکر کنم انقدر خوشحالی برای بدنم زیاده..

وای؛ خیلی خوشحالم

خیلی خیلی خوشحالم..

شب تولدم با یکی که نمیدونم کیه، میرم کنار باغ‌غدیر و قدم میزنم، هوای اسفندی که سرده و آهنگ «تو تاریکی» او و دوستانش باعث میشه حس کنم که سال 14-15 ام بالاخره تموم میشه و من به طور قانونی میرم تو 16 و از لحاظ واقعی 15 سالم میشه.

تو تاریکی از او و دوستانش/ گوشش بدین، قابل پرستشه.

کنار باغ غدیر و اون دوروبرا یه جای شناخته شدست توی اصفهان. و رومانتیکه؟ نمیدونم. فقط میدونم با درختاش و مخصوصا سردی هوا و کافه پاندایی که نسکافه داغ سرو میکنه و رد شدن ماشینا وایب قشنگی داره.

تو مکالمه هام دقیقا مثل «تموم شد؟ خیلی تاثیر گذار بود» شدم 

@عشق کتاب

میگم اشکالی نداره منو به اون جمع دو نفره رمانتیکتون راه بدین؟*-*

تموم شدن این ۱۵ سالگی رو حتما باید جشن گرفت:")

"تو تاریکی نمیبینی،من نشونت میدم.. بیا دنبالم باز اسمارو یادت میدم.."

"بگو اسمتو..اسمت باید یادت بیاد.."

"همیشه یادت بمونه کجاست خونه،مهم نیست اونا دارن چی رو نشون میدن"

"زمان میگیره یکی یکی قهرمان هاتو..زمان داره بهت میگه شبیه خودت شو"

:))))))))))))))

@آرتمیس

شت...چقدر مود بود...

لازم دارم بنویسم ولی نمی تونم.تف توش

ته بحثای من و بابام درباره ی حقوق زن و مرد تو ایران:

بابام:فلانه اینجوریه اونجوریه اینه اونه

من:تموم شد آقاهه؟

بابام:آره چطور؟

من:خیلی تاثیر گذار بود.

تا ببینیم دفعه چندم کلا طلاق عاطفی بگیره ازم:}

یه اتفاقی همین الان افتاد که منو برد مثلا به چندماه پیش. به حس و هوایی که داشت. و بدیایی که داشت.

نمیدونم با اینکه جهنم خالص توی اون دوران بود ولی چرا دلم براش  تنگ شد.

انسان آینده،راستش من نمیخوام با آیسان آینده حرف بزنم،تو اینارو بهش میرسونی؟

بهش بگو گذشته ی چهارده سالش به شدت داره تلاش میکنه،اول از همه برای زنده موندن.

دوم برای کنار اومدن با خودش و روح سرکشش.

سوم از همه،برای جنگیدن با همه آدمای بیخود کره زمین.

بهش بگو گذشه ی چهارده سالش داره سخت کار میکنه،حتی اگر هنوز هم کافی نباشه.

حتما بهش بگو گذشته چهارده ساله ش فقط روزی پنج ساعت میخوابه.

بهش بگو دست هاش زخمیه،پر از جای خودکاره.بگو دست هاش دارن زمخت میشن کم کم.

بهش بگو داره تلاش میکنه.

بهش بگو این دفعه جا نمیزنه.

بهش بگو که تو این راه خیلی ها تنهاش گذاشتن،خیلی ها فقط مترسک بودن.

بهش بگو همه دنیا،حتی سوسک توی بالکن ازش توقع دارن.

بهش بگو کم کاری های گذشته هنوزم بهش آسیب میزنه.

بهش بگو هنوز منتظر مونده،منتظر آدم های قشنگ زندگیش.

بهش بگو برای خوب کردن حال بقیه دیگه کاری از دستش بر نمیاد.

بهش بگو دیگه نمیتونه یه کسی کمک کنه،شاید به خاطر اینه که خودش کمک نیاز داره؟

نه.بهش بگو تنهایی از پسش برمیاد.

بهش بگو دارم سختی میکشم و نمیخوام این همه درد بیهوده باشه.

بهش بگو..

بهش بگو..بهش بگو بهم بدهکاره،همون قدر که من دارم برای اون تلاش میکنم اونم یه آینده خوب بهم بدهکاره.

"اوه.. مثل اینکه گند زدم به همه چی" ورژن مودبانه کاریه که همیشه با همه جا میکنم

انسان آینده به خودِ بزرگسالم بگو دوسم داشته باشه. اگه نتونه افکارمو بفهمه من حتی دیگه خودمم ندارم.

دو تا عبارت خیلی قشنگ می تونن مود اکثر روزم رو توصیف کنن

"تف توش"

تموم شد؟خیلی تاثیرگذار بود"

من:

وقتی تموم شد؟خیلی تاثیر گذار بود رو می بینم:این همون دیالوگی نبود که من در برابر مخالفت های مونی سان نسبت به مهرام می گفتم؟روی دارکش داره رو میشه...هاها.

+پری مطمئنم که اینجارو می بینی پس فقط می خوام بهت یاداوری کنم سرویس خوابتو، موقعی که مستقل شدی، تماما طوسی بگیری. آره.

+کسی به بغل مجازی راضی میشه؟: که یکم...حالشو خوب کنه؟..

رودروایسی ندارم که.

marcis march شخصیت جالبی داره به نظرم. حس کردم همینجوری.

طعم شیرنسکافه داره نوشته‌هاش. پروفایلش.

@پری

=)))

سینیور@

بغلت کنم؟D:

دارم درد میکشم.گیجم.خستم.خستم.خستم.

ولی میتونم.باید بتونم.میخوام سال دیگه بیام این نظر رو ببینم و لبخند بزنم.
نمیخوام یه سال بگذره و وقتی این رو میخونم بیشتر درد بکشم.

فقط خدا کنه این همه برای هیچی نباشه...

@پری

نمیدونم، فقط بذار از شدت مهربونیت لبخند بزنم. :))

و همیشه ساعت 6 تا 7 ساعت مورد علاقه منه.. وقتی صدای ویالون آروم از طبقه پایین بلند میشه و تو کل ساختمون میپیچه.

@سینیور

امروز شاید بهترین روزی بود که میتونستم همچین چیزی رو بگیرم.. مرسی^^

@سینیور

کوچیکا مهربوننD: بیا بغلت کنم اصلا *^*

*بغلی محکم و مناسب سینیوری D:* 

 *داد میزند* ایستگاه بغله! بیاین با بغلای سان شاینی پری حالتونو خوب کنین D":

بیاین جملات باحالو بنویسیم، نمی خواین وقتی نوه هامون میان اینجا دسپرس بشن که؟:">

تازگیا فهمیدم که وقتایی که از یه حدی غمگینتر میشم یه حالت بی‌حسی و خستگی و حتی یکمی سرخوشی میگیرم. مثل مست شدن، فقط خیلی خیلی پایینتر.

دلم میخواد 20 سالم بود و الان تو نیویورک داشتم با دوستم مست و پاتیل راه میرفتم تو خیابونا.

جا داره نظرمو درمورد خودم تو آینده که مطمئنا به الانِ خودم میگم تباه و نظرات کسایی که میگن: «ای خدا، این نوجوونا رو.» رو بگم.

به یه ورم.

«این طرز رفتار یه پسر نیست.»

«این مال دخترا به نظر میاد. بهتره که نخریش.»

«پسر باید بلا بلا بلا بلا.»

«پسر اصغرآقا فلان کرده.»

«پسر باید فلان کارو بکنه.»

«مثلا پسری. بلا بلا.»

جا داره بازم بگم به یه ورم.

آیا من دارم واقعا درد میکشم یا اینجوری فکر میکنم تا خودمو ارزشمند کنم؟

روز چندم.

از جادوگران خیلی دور شدم. خیلی.

حصار کوچولوی آسیب دیده. بمیرم برات بیچاره‌ی من.

آیا برای حسن نیت پسر بودن باید به سراغ دوست دختر و شاید دوست دخترها رفت؟

آیا باید هرروز به فکر دختران بود؟ آیا اگر دوست دختر نداشته باشی حسن نیتت را به جا نیاورده‌ای؟

اگه اینه پس خاک تو سر من.

قسمت 4 اسکویید گیم مثل چی هیجان داشت و حتی یه قسمتیش از استرس نمیتونستی چشمتو برداری از لپ تاپ.

نمیخوام اونجا باشم ولی هیجانشو نیاز دارم.

آینده ناواضح و ترسناکه. گذشته پرازاشتباه و برفکیه. میشه خالق بفرمان ما باید چه غلطی بکنیم دقیقا؟

و اون کسی که دیشب ساعت 2 پیام داده بود عاشقتم و این چیزا.

واقعا؟ بعد از اون همه اتفاق و به فاک رفتن؟ دوباره یکی عاشقمه؟ کامان گرل. آدمای زیباتری هستن برای دوست داشتن.

یه لحظه گفتم شاید طرف گی باشه.

بگم کامان بوی.

یا خدا.

چه چیزا که نمیرسه به فکر آدم این وقت شبی.

پسر... جدا وسط همه این خستگیام و چشمای کوچیک شده و موهای وررفته شده توسط دست داره دلم برای خودم میسوزه.

میتونم؟

نکنه دارم تموم این دردارو برای هیچی میکشم؟

من مطمئنم توی آینده خودمو به خاطر اینکه لایق ناراحت بودن نمیدونستم و فکر میکردم رنجام الکیه نمیبخشم.

این بدن 15 ساله چیه که توش زندگی میکنم؟

عه عشق کتاب توهم اینجایی!:_)

ولی حالا که فکرشو میکنم. کاشکی همون اول میفهمیدم ارزششو نداری و شبا برای حرف زدن باهات بیدار نمیموندم و میخوابیدم.

بی‌ارزش. احمق.

@عه آیسان تو هم اینجایی. :))

میرم بگیرم بخوابم تا ببینم فردا باید چیکار کنم.

خواب خوبه بچه‌ها. خوابو دوست داشته باشید.

کاش انقدر ضعیف نبودی پسر، کاش.

شایدم نباید.. فعلا نظری ندارم نباید چی فقط "نباید".

همه:

+بریم رول بنویسیم! *-*

من(رول نویس جادوگران/ ناظر/ مرگخوار.)

رول نویسی سخته. TT حوصله ندارم فعلا. برم طومار بی انتها چرت و پرت بگم.

نوشته بود هر پسر یک مهراد هیدن موقع ویس دادن. :)))

و از شدت حق بودنش نمیدونم چی بگم.

من که زیاد ویس نمیگیرم ولی از این قابلیت حنجره پسرا که صداتو میتونی در حد مهراد هیدن خش‌دار بکنی خیلی خوشم میاد. فرح‌بخشه.

و آره، برای همینه که تو کلاب هوس همه پسراش از دم مهراد هیدنن. :))

نه تقصیر توئه،نه من.تو حق داری از من کمک بخوای،من هم حق دارم وقتی وسط درسام مجبور میشی صدام کنی عصبانی بشم.نه تقصیر توئه،نه من.

و وقتی تقصیر کاری نباشه همه چیز سخت تر میشه

مجبوریم تو دبستان سخت کار کنیم،که بریم مدرسه ی خوبی که توش بازم سخت کار کنیم،که بعد بریم دانشگاهی که دوباره توش سخت کار کنیم،که بعد یه شغلی گیر بیاریم که دوباره توش سخت کار کنیم.

تف توش،حقیقتا

یکی بیاد این اخلاقم که تو متشنج ترین لحظات خندم میگیره رو ازم بگیره 

سرگیجه گرفتم. 

سرگیجه. 

ببخش عزیزم که باید یکی در میون خزعبلات منو وسط این جملات مهم بخونی. هر گاه ترنج دیدی، اسکیپ کن. 

می دونی مضحکه .اینکه هی بیای چ*ناله کنی که چرا من زندم و فلان مضحکه.نمی فهمم چرا وقتی مشکل خودت رو می دونی سعی نمی کنی درستش کنی.

درست همون لحظه ای که نفس آخرت رو میکشی یه جفت هندفری از گوشه اتاق بهت چشمک میزنن.

تبریک میگم وقت خریدی.

امروز مثل نوزادی که وقتی برای اولین بار گریه میکنه و از صدای گریه خودش میترسه،جوری صدای گریه هام تو اتاق پخش شد که باور نمیکردم این من باشم.

از آدمای تنها و غمگین‌ باید ترسید..

+تا امروز یادم رفته بود یاد گرفتم بی صدا گریه کنم.

تو نمی تونی چون فقط ادما ازت انتظار دارن،همیشه خوشحال باشی

حس میکنم فن پیدا کردم.

زنِ مومن، تا اینجا هم اومدی؟ :)) یعنی اومدی کافه بیانی که خیلی وقته ازش حرف نزدم، اون وسط این بخشو پیدا کردی و رفتی بالای بالا تا ببینی یه اشاره به تو تاریکی او و دوستانش میکنم.

تا آخر همش بیای لیریکاشو تو خصوصیم بنویسی؟

عجیبه یکم.

گریه کردن بهترین نعمتیه که خدا داده.

راحت گریت میگیره خداروشکر کن. هرجا که میرم مینویسه اگه راحت گریه نمیکنی کرختی احساسات گرفتی.

ولی نگفته چطور اون کوفتی رو درستش کنی تا کرخت نشه.

مغزم شلوغه، سخته. خیلی... نیاز به فکر کردن و برنامه ریزی و برنامه ریختن برای همه چیز دارم.

نمیشه یه لحظه زمان متوقف شه؟

دوستان، فردا برایتان آدرس میفرستم و با هم فرار میکنیم به یک جای دور.

نیامدید هم مهم نیست. خودم فرار میکنم به یک جای دور.

حوصله ندارم با آدما حرف بزنم، خصوصیا رو نگاه میکنم، جواب نمیدم، به آدما فکر میکنم، نمیرم سمتشون، از دور به جادوگران نگاه میکنم، وارد نمیشم.

میشه خالق بگه من چیکار کنم؟

فرض کن خدا یه پیرمرده که نشسته و داره با خودش شطرنج بازی میکنه.

چقدر ترسناک و عجیب هستی پیرمرد شطرنج‌باز.

«زیبا، یه روزی میریم پاریس و با شیرکاکائو مست میکنیم، بعدش میشینیم روی چمنا و همونطور که به برج ایفل خیره شدیم صدای ویالون گوش میدیم. چه از همون نزدیکیا، چه از اسپاتیفای.»

فاک یو تو اول بدون داری با زندگیت چیکار میکنی بعد به یه دختر بگو میرین فلان جا با شیرکاکائو مست میکنین و ویالون گوش میدین.

وسط اتک آن تایتان هستم و ترجیح میدم که یک تایتان ریزه میزه باشم که پشت بقیه تایتانا سوار میشه.

چه زندگی خوبی.

دوستان من تصمیماتم را گرفتم و از این به بعد یک تایتان هستم. شما هم میتوانید با من همراه باشید.

نه دختر، نه پسر، نه انسان. فقط تایتان.

لوس بازی هم حدی داره بشر.

شب بخیر دوستان، خوب بخوابید.

ولی من انقدر‌خسته ام که با همه ی تنفر هام، به ورژن خود چند وقت پیشم احتیاج دارم.

همونی که بیاد بهم بگه"همه چی درست میشه"

دلم میخواد.به دروغ شنیدن احتیاج دارم.

 + هی بچه جون میدونستی تموم چیزهایی که بابتشون غصه میخوری،تمام اتفاقایی که بابتشون‌حرص میخوری و تمام آدمایی که به خاطرشون درد میکشی؛وقتی بزرگ شی یا دیگه تو زندگیت نیستن یا خود از زندگیت انداختیشون بیرون؟

 _ اوه،نمیدونستم یه روز جای ارزش های زندگیم تو سطل آشغاله.

من دیگه حتی دوست ندارم وارد اکانتم بشم،بعد تو از من میخوای بنویسم؟

به چه امیدی؟برای کی؟ برای کی بنویسم؟ برای کی بنویسم که نوشته هام رو مسخره یا دزدیده شده قلمداد نکنه؟ کی؟ کی دلش میخواد من براش بنویسم؟کی؟

آفرین! هیچ کس.

کجا رفتی اون منی که همیشه میدونست از جون دنیا چی میخواد؟

متنفرم از اینکه یکی تو زندگیم‌ باشه که نوتیف‌ پیامش لبخند رو لبم بیاره.

از اینکه آهنگ صداش برام فرق کنه،ازاینکه تموم ویس هاش رو ذخیره کنم.

متنفرم از اینکه رویا هام رو با وجود اون ببافم.

متنفرم از اینکه تلاش کنم رو لبش لبخند بیارم.

متنفرم از اینکه شب ها قبل خواب فقط به اون فکر کنم.

متنفرم از اینکه کسی تو زندگیم برام مهم باشه.

در کل متنفرم از اینکه آدمی،آدمیزادی تو زندگیم خاص باشه..

ولی قسم خوردن ژنرال به چشم های دزیره،زیباترین چیزی بود که نویسنده میتونست برای وصف عشق بنویسه.

همهچی درست خواهد شد بچه ها، فقط باید صبر کنیم و دووم بیاریم. فحش بدینم اشکال نداره، کسی نمی فهمه

Can you hold me?

اره، من احساس میکنم فقط منم، حس میکنم که فقط منم

تاوانش چیه؟ قراره چی باشه؟

حتی نمیدونم

فقط تو نیستی

ولی من تنهام

احساسش مثل این میمونه که من حتی خودمو نمیشناسم، من حتی خودمو نمیشناسم

+گاهی یکم لیریک قشنگ.

_امروز چیکارا کردی؟

_بیدار شدم ولی هنوز خسته بودم.با زیرگروه هام کلنجار رفتم ولی قانع نشدن.حضوری زدم ولی سر کلاس چشم هام بسته بود.آهنگ گوش کردم ولی شارژ هدفون تموم شد.امتحان دادم ولی اون نمره ای که انتظار داشتم نصیبم نشد.برای خودم صبحونه درست کردم ولی به چیزی جز چاییم لب نزدم.دنبال هندزفری گشتم ولی پیداش نکردم.از خودم دفاع کردم ولی تحقیر شدم.دوش گرفتم ولی آب یخ شد.خواستم گریه کنم ولی بقیه خواب بودن.پتو رو رو خودم کشیدم ولی هنوز سرد بود.خواستم حرف بزنم ولی دهنم باز نشد.سر کلاس بودم ولی پیام هام ارسال نمیشد.رفتم تو گالری ولی یادم افتاد همه عکس هام رو پاک کردم. لیست مخاطبین رو نگاه کردم ولی اونجا کسی باهام کار نداشت.به بچه لبخند زدم ولی بهم اخم کرد.دستام یخ کرد ولی دستکش نداشتم.دلم برف و بارون میخواست ولی آسمون خشک خشک بود.خواستم به یه نفر پیام بدم ولی کسی رو انتخاب نکردم.دلم میخواست خیابونای تهران رو پای پیاده گز کنم ولی کتونیم راحت نبود.خواستم سوار اتوبوس شم ولی اتوبوس نیومد.دلم بستنی میخواست ولی یادم اومد پول نیوردم.به کتاب فروشی ها خیره شدم ولی درس هام تو سرم جیغ میکشیدن.بلند بلند آواز خوندم ولی دیشب گلوم زخمی شده بود.خواستم با گروه موسیقی تو خیابون همنوازی کنم ولی گیتار زدن بلد نبودم.

به اکیپ دخترهای تو پارک نگاه کردم و لبخند زدم ولی غم تو دلم شمارش معکوس راه انداخت.موقع غروب بود ولی نتونستم خورشید رو ببینم.

خواستم شعر بخونم ولی چشم هام کلمه های رو کتاب رو تشخیص نداد.دوست داشتم دکور اتاقم رو تغییر بوم ولی تا عملی کردنش مایل ها فاصله داشتم.میخواستم فرار کنم ولی جایی رو نداشتم.دویدم ولی بند کتونیم دور پاهام گره خورد و زمین خوردم.تلاش کردم و شکست عایدم شد.خواستم ولی نتوانستن بهم رسید.

با این حال شب رو به این امید خوابیدم که فردا باز زنده ام.

روز خوبی بود فقط میدونی،بعضی وقت ها خیلی چیزها باهات راه نمیان.

دیشب به دومین نفر توی زندگیم گفتم که چیکار کردم. که منِ سه سال پیش چه شرایطی داشت و از چه راهی برای خلاص شدن ازشون استفاده کرد. دقیقا بعد از اینکه قلبم گنده شد و یه تپش جا انداخت، دستام یخ زد و لبام کبود شدن حس کردم دیگه نمیتونم نگهش دارم. بهم گفت مثل ایینه باهام رفتار میکنه و نگفتم از ترس ایینه به پشت بوم پناه میبرم. با این حال بعد از حرف زدن باهاش الان زنده ام، خوبم و زندگی به چرخیدنش ادامه میده.

فکر میکنم که دلم میخواد جایی بیرون از بیان، بیانی هارو داشته باشم ولی هنوز میترسم. از کانون امروز عصرم هم میترسم. دلم میخواد می تونستم همینجا تمومش کنم. از مضطرب بودن قبل هرکاری خسته شدم. اونقدری که اگه خوب تموم شه فقط انرژی خندیدن بهشو داشته باشم. میخوام برم بگم این داره میگه ترم دیگه رو که بخونم میتونم تدریس کنم ولی نمیخوام الان این اتفاق بیوفته میخوام هنوز بچه بمونم. ولی نمیشه. بازم امروز میرم سر کلاس و بازم تنها کاری که بعدش میکنم کمک کردن به نگینه در حالی که جزوه هام مونده و برای شنبه میخوامشون.

از تاثیر آهنگا براتون بگم؟

هنوزم که هنوزه بعد از 6-5 ماه وقتی my future بیلی آیلیشو میشنوم به معنی واقعی کلمه لرزم میگیره و یه چیزی تو دلم خالی میشه.

ام... پستای قدیمیمو که خوندم فکر کردم فقط خودم تغییر کردم. کامنتاشو خوندم فهمیدم بزهسم تغییر کرده.

چقدر... قبلا شادتر بودین؛ بودیم.

ببخشید. واقعا ببخشید که بعضی اوقات از اون حالت "وای چه خفن٬ چه هیجان انگیز٬ محشر بود" درمیام. دست خودم نیست.

شرمنده که کاری از دست مکنتون برنمیاد...می خواد ولی نمی دونه چطوری باید کمک کنه...

کاریهست که بتونم بکنم؟:"...

کاش بفهمیم یه وقتایی آدما با اینکه به کمک احتیاج دارن نمی خوان کسی کمکشون کنه.

@پری(آکی؟)

همین که انقدر مهربونی خودش خیلیم کمکه. تو خوب و قشنگ بمون، بقیه خوب میشن.

اگه چتای قدیمی نبود هیچوقت باورم نمیشد یه زمانی از این ایموجی مزخرف 😊 استفاده میکردم.

و شت، از اینم 😉  استفاده میکردم.

ولی حالا هرکی حتی یه بار این ایموجی رو برام بذاره حس بدی بهش میگیرم. یه جوری چشمک میزنه انگار میخواد یه بلایی سرت بیاره. یا میخواد با هم یه بلایی سر یکی بیارین.

میگم بهم میگن شبیه نورمنی...هستم؟

میگه نه. تو رِی ای. نمیدونم نشناختنت یا چی...ولی ری ای نه نورمن. 

میگم چه عجیب...

میگه چیش عجیبه ؟

میگم اینکه هرکس یه جور میشناستم.

میگه نمیشناسنت که. فکر میکنن میشناسن ولی نمیدونن به این راحتیا هم نیست. 

+ ری و نورمن از کاراکتر های انیمه ناکجا آباد موعود. شما که میشناسید. بمونه برای وقتی نورلند دیگه شده یه انیمه قدیمی.

دیگه. چیزهای ناراحت کننده. ننویسید.

دلیل وجود این پست این نیست. این پست باید پر چیزهایی باشه که باید یادتون بمونه و اینا چیزهایی نیستن که باید یادتون بمونه. 

دلتون میخواد اینا چیزهایی باشه که یادتون میمونه؟

-امروز.. دو ساعت و 16 دقیقه از وقتمو مفید گذروندم.. فلیپد زندگیهههه. ولی یازده تا چوب خط مونده.(شیش تارو خط زدم)

-سه تا سفارش گلدوزیم گرفتم.. خدایا قراره به اینا بخندم؟ چینجا؟ ولی اینا خیلی هیجان انگیزن.

-شاید اگه شمع روشن کنم و دعا کنم یکی خودش بیاد. شمعای نگینو روشن کردن*

-نویسنده هه گفت من اول اسم کتابمو انتخاب میکنم بعد برای اسمش مینویسم.. من یه سری عکس دارم که تا آخر عمرم میتونم براشون بنویسم و بازم کم بیاد..

ناشناس عزیز

با تمام احترامی که برات قائلم ،باید بگم اگ یه چیزی اونقدر مهم باشه گه باید یادم بمونه اصلا چرا باید اینجا بنویسمش؟

من وقتایی که کلی حرف تو دلم قلمبه میشه میام اینجا و اونقدر ور می زنم تا خالی بشم.حقیقتا ترجیح می دم الان خالی بشم،مسلما خود اینده ی من عمرا بیاد اینجا رو بخونه و خودمونم خوب می دونیم.

آره،وقتی میریم اونجا من بداخلاق یه گوشه می شینم،وقتی هم یم ریم اونور شاد و شنگولم.مسلما خودت اونقدر فهم داری که متوجه بشی که اون فضای افسرده کننده ی مضحک ،با شلوغی ها و پرحرفی های اونور یکی نیست

گفت خیلی آدمارو ایگنور میکنی.

شایدم راست میگفت.

عزیزِ دلم، خوشحالی ها یادمون می مونن. خوشحالی ها تو وبلاگامون ثبت میشن. این غم ها رو کجا بنویسیم؟ ولی راست میگی شاید... امیدوارم اگه انسان آینده اینا رو خوند، وبلاگامونم بخونه!

دوست داشتم مثل داداشم درس خون باشم. هیچ وقت فکر نمی کردم اسم درس نخون روم بیاد. کاش بلد بودم مثل اون چیزی ذهنمو درگیر نکنه

@ناشناس

من حاضرم بنویسم بدبختیامو اینجا تا بعدا برگردم و بگم که عه، یه سال پیش همچین چیزی برام اتفاق افتاده بود، دیدی تموم شد؟ دیدی بالاخره رد شد؟ دیدی زنده اومدیم بیرون؟

آدم هیچوقت اینارو تو وبلاگش نمینویسه.

اون اوایل که ریک و مورتی شروع کرده بودم یه توییت خوندم که یه جوک بی‌مزه گفته بود و درکمال مسخرگی خندم گرفته بود، الانم که بهش فکر میکنم لبخند میزنم.

«دریــا، اولین ریک مرا مورتی.»

شجاعت میخواد نوشتن همچین چیزای آکوارد رو بنویسی اینجا.

بزهس، دیگه مثل قبل شاد نیست. داره از هم میپاشه یه جورایی.

بالاخره گفتمش.

انسان آینده از ظهر دارم فکر میکنم که اینارو چجوری بهت بگم. اگه نمفهمی هم مهم نیست..

میدونی نباید از "آدم ها" تا وقتی چیزی به اسم مغز دارن انتظار موندن داشته باشی.

مغزمون صداهایی که زیاد میشنویم رو کم کم حذف میکنه. چیزهایی که (از نظر خودش) اضافیه رو نامرئی میکنه. انسان های تکراری که دیگه کاری ندارن. دارن؟ تازه کمکیم داره..

توی فرماندهیش دوتا چشم داره برای دیدن چیزهای جدید. دوتا گوش داره برای شنیدن صداهای تازه و دوتا پا داره برای رفتن.

پس دوباره بگم؟ تا وقتی اصرار داری بشینی و از سر جات تکون نخوری انتضار نداشته باش آدمی کنارت بشینه.. توی لشکر مغز دوتا دست هست که همیشه نافرمانی میکنه. اونا رو بگیر و آدمای زندگیتو همراهی کن. مرسی.

معلومه چقد عجله داشتم؟

نفهمی*

نمفهمی رو از کجا اوردم/

حس میکنم بیان هرچندوقت یه بار میمیره. بعدش بلاگرای جدید میان خاطره میسازن و خوش میگذرونن. میخندن، گریه میکنن، اعتماد میکنن، دوست میشن و بعدش دوباره بیان میمیره. همون بلاگر جدیدا از هم دور میشن، وباشونو حذف میکنن و میبندن و با یه ردپا روی قلبشون سعی میکنن فراموش کنن یه زمانی جزوی از یه دنیای مجازی بودن.

بعدش بلاگرای جدید بی‌خبر از همه چیز جاشونو میگیرن. روز از نو روزی از نو.

از این به بعد تیکه کلام من علاوه بر:

«مشتی هستی ملوان کَشتی هستی»

تیکه کلام

«Jckshit. im leaving.»

هم هست.

فقط به خاطر اینکه هنوزم که هنوزه این سخن زیبا رو از اویل مورتی یادم نرفته.

نباید یادتون بره اویل مورتی زیبا، جذاب، باهوش، قشنگ و پرستیدنیه.

من هیچوقت نمیفهمم که چرا اون موقع همچین کاری کردم، هیچوقت نفهمیدم چرا اون دختره بهم اون حرفو زد، هیچوقت نفهمیدم چرا اولین دوست مجازیم آفلاین شد و هیچوقت برنگشت. هیچوقت نفهمیدم چرا انقدر ناعدالتی وجود داره و هیچوقت نفهمیدم چرا انقدر به خودم سخت میگیرم. و حتی هیچوقت نفهمیدم که چرا برای محض رضای خدا یه بارم که شده قشنگ بودنم رو کنار نذاشتم و به خاطر حرف اون پسره نزدم تو گوشش.

حتی هیچوقت نفهمیدم چرا خطِ کره‌ای انقدر زیباست و زبان و تلفط ژاپنی قلب رو میگیره.

و حتی نمیدونم چرا دارم اینو مینویسم وقتی آدما میخوننش و باعث آکوارد بودنم میشه.

اتفاقا الانم نمیدونم چرا «آکوارد» توصیف بعضی از لحظاتمه.

سینیور@

شاید بهتر باشه بعضی چیزارو هیچوقت نفهمیم :">

~~~

حدس بزنین پنج ماه دیگه تولد کیهههه XD

یه آهنگ برام اومد که فضای خیلی جنگلی و کودکانه و کیوتی داشت. چون تو اسپاتیفای و توی پلی لیست بودم اسمشو نخوندم اصلا. یه چیزی تکرار میکرد که تو مایه‌های وی آر دیرین دیرین بود، ریتمش این بود و من اصلا بهش دقت نکردم.

وقتی یه سری بچه با صدای بچگونه اومد اون قستمو خوندن که اصلا مشکوک نشدم.

الان اومدم سیوش کنم دیدم اسم آهنگه اینه. we all die young.

ودف. لرزیدم.

@پری

تو منو یاد کیک خامه‌ای قشنگ و کیوت یا پری‌های جنگلی میندازی. :)))

5 ماه دیگه؟ یا خدا، چقدر زود گذشت.

@سینیور

چه تعریف گوگولی ای*^* یه روز عکس بالامو براتون می فرستم D:

بلی بلی کوچیکا زود بزرگ میشنننن XD

-موسیقی متنای شازده کوچولو 

ما که عددی نیستیم در برابر جان جانان و خالق بزرگ جهان، خدای بزرگ و زیبا.

ولی جانم، اندکی پلات‌نویسی کن. سختی‌هایت در جهان نامعلوم و بیش از حد و خوشحالی‌های شخصیت‌‌هایت ناپایدار و کوتاهند. 

یه دلیل بیار ادامه بدم. 

برای اون قشنگی که قرار بود در لحظه سختش پشتش باشم و ایمیل داده بود. 

قشنگ، ایمیلت رو خوندم، و برات مینویسم. فقط کمی صبر کن و عذرخواهیمو پذیرا باش، لپ‌تاپم دستم نیست قربانت.

بدان که میگذره. با اینکه این اتفاقت ده برابر سخت‌تر از اتفاقی بود که برام افتاد(نمیدونم راستش، از اون اتفاقم هیچی یادم نیست. غم روی مغزم تاثیر گذاشته بود و فقط هاله‌ی زیادی از غم به یاد می‌آورم.) ولی درکت میکنم. میگذره. بی‌حسیت و غمت میگذره و اینجوری نمیمونی قشنگ. و یادت باشه چیزی که بهت گفتم. اون کار به نفعت بود. اگه نمیکردی آسیب میدیدید هردوتاتون.

تحمل کن. با همدیگه غمگین میشیم. و پشتتم. غمگین شو و بذار بگذره.

مواظب خودتم باش. 

@سینیور

به اینجا مراجعه کن :> برای دلیل ادامه دادن :">

تازه هنوزم ماریا رو پیدا نکردی :|

@عشق کتاب

قشنگ الان اینجا رو دید. اشکال نداره. جواب ندادی هم ندادی. ممنون که گفتی ولی. فکر کنم باید زنده بمونم. 

تصحیح می شود.

موسیقی متنای شازده کوچولو + turnaround تا ابد.

هم خودش. هم متنش. دلم میخواد تک تک برای همه بفرستمش شاید زردیش منتقل شد. حرفاش مثل حرفای پری می مونه.

تصحیح می شود.

موسیقی متنای شازده کوچولو + turnaround تا ابد.

هم خودش. هم متنش. دلم میخواد تک تک برای همه بفرستمش شاید زردیش منتقل شد. حرفاش مثل حرفای پری می مونه.

تصحیح میشود.

موسیقی متنای شازده کوچولو + turnaround تا ابد.

هم آهنگش هم متنش. دلم میخواست تک تک برای همه بفرستمش شاید زردیش منتقل شد. شبیه حرفای پری میمونه..

قبلی رو خطای 502 داد اگه میدونستم میاد دوباره اینهمه تایپ نمی کردم.. حس احمقا بهم دست داده....

@مارسیس سان

باید برم گوششون کنم پس اگه شما میگین :> 

امیدوارم توی زندگی بعدی گلِ موسیقی باشین که بتونین با گرده هاتون همشو بخش کنین :">

حرفای پری های افسانه ای؟*-*

بازم مارسیس سان@

حس احمقا بهتون دست نده پیش میاد :""""

خلوت شدم

چرا تموم نمیشه؟

چون خیلی وقت نیست که شروع شده

چقدر قشنگ رفتار می کنم؟ که این طور. گند بزنن به این قشنگ رفتار کردن که دو نفرو همزمان نابود کرد :)

+بله جناب ناشناس. حق با توئه. تازه شروع شده و امیدوارم اونی که فکر می کنم نباشی. حقیقتا امیدوارم.

توقع ندارم همه چی مثل قبل بشه ولی فقط بزهس قبلی رو بهم برگردونین.

تلخه.خیلی تلخه.کی فکرش رو میکرد ماهایی که برای هر مناسبت و ایده جدیدی بیان رو رو سرمون میزاشتیم و کمترین رکوردمون تو کامنت دادن سه رقمی بود..

حالا حتی دیگه پست های همدیگه رو هم نمیخونیم.

.-حالا اصلا اگر پستی باشه-...

افسون جادویی کلمات-

بچه ها جون واقعا شرفم در معرض خطره.

-جهت کمی تلطیف فضا. چون توی غمگین شدنش نقش بسزایی داشتم.

آهای انسان قشنگِ آینده، حال یا گذشته! گفتگو کنید. حتی در مورد رنج آور ترین چیزها... حل می کنه. باور کنید که قضایا رو حل می کنه.

شاید خدا باهامون قهر کرده. 

هی! فکر کنم تو پیشرفته تر از مایی. ولی این علم و تکنولوژی و پیشرفتت کمکت کرد تا بفهمی "چرا؟" و "آخرش که چی؟" ؟ تا بفهمی این همه بدویم تا چی بشه؟ من به بحران اختلال دچار شدم. مهم نیست اختلال چی. اهتلال. خلل در روند روزمره زندگی نوجوونم. زود باش. یه ماشین زمان درست کن و برگرد و بهم بگو.

-توصیه من به شما جوانان این است که هرگز! هرگز عاشق نشوید.

دل بستن و وا بستن (وابستگی :)) ) از خطراتی ست که روح پاک شما جوانان و نوجوانان را تهدید می کند.

+(✊)

میگم اینجا رو که یادتون نرفته دیگه؟

به من قول داده بودین روز تولد وبلاگم باهام مصاحبه کنید^-^

اگر هم فکر کردید من فراموش میکنم سخت در اشتباهید.^-^

عه از اون موقع هیچ کس نیومده اینجا که:")

بلند ترین درد و دل زندگیم رو نوشتنم.

نمیخواستم ارسالش کنم.ولی گفتم بزار بمونه برای انسان آینده.

انگار جدی نباید اینجا میبود:")

انگار به غیر از یه قلب،یه پست میون وبلاگ ها و یه پاورقی ته دفتر خاطرات؛کافه بیان هم برای حرف های من جا نداشت.(":::

حالا که اون همه اشک و خون و عرقم سر کامنت قبلیم باگ خورد و منتشر نشد،بیشتر احساس numb بودن دارم.

مثل اینکه کلی حرف بزنی در حالی که لالی.

درمونده‌ام.

@آیسان سان

مثلا...نمیشه دوباره تایپ کنین یا ویس بگیرین؟.... کافه بیان غلط می کنه :"| معلومه که باید برای حرفای بقیه جا داشته باشه :"|

تمام معلم های ادبیات،فارسی،نگارش و هر چیز دیگه ای که اسمش رو بزاری.

فقط‌ برای این معلم من شدن که نوشته هام رو  نادیده بگیرن و به بهترین شکل ممکن اعتماد به نفسم رو راجب نوشته هام پودر کنن.

تازه! یه چیز بامزه تر؛همه ی همکلاسی های دنیا هم فقط برای این با من همکلاسی شدن که تظاهر کنن دوست هامن ولی بهم آسیب بزنن!

خنده دار نبود؟‌ خب بزار یه چیز با نمک تر بگم..

نادیده گرفته شدن خیلی خنده داره ها.یا اینکه بقیه ازت سو استفاده کنن.

خیلی خنده داره.تازه این که آدم ها اصلا اینکه تو هم انسانی رو در نظر نگیرن خیلی خنده دار تره.فکر کن همه تو رو به عنوان وسیله ای برای حل شدن مشکلات ببین..وای خداا زیادی خنده دار شد؛خطرناک میشه دیگه..

شاید هم من خیلی ضعیف ام.

آه...نمیخوام برگردم به اون دوران تلخ زندگیم.

همش از خودم می پرسم:"جدی واقعا چی می شد اگه بقیه هم یکم با من مهربون تر بودن؟"

بیان زیادی ناجوان مردانه در حقم‌عمل کردی.دیشب که رشته افکارم مثل ابریشم شده بود نزاشتی چیزی بنویسم.

حالا که مثل گره کور رفته توهم به چه دردم میخوره نوشتن.

یادمه اینجا گفته بودین نباید اینجا از ناراحتیا نوشت و این حرفا..

ولی جدی من تو بن بست ترین مسیر های زندگیم به اینجا پناه آوردم.-تا حدی که میتونستم بنویسم البته- ولی با نبودنش انگار تیکه ای از خودم نیست.

ولی شاید امید لا به لای اون خنده ی دردناک میون اشک ها قایم شده بود‌.

و شاید زندگی،مجموع همین دوری هاست.

انقدر دلم گرفته که حتی فکر میکنم هیچ درد و دلی پیش هیچ کسی تسکینم نمیده.

من فقط نمیخوام‌ اون روزهای وحشتناکم‌ تکرار بشن.

چرا هیچ کس نمیگه کی تموم میشه؟

ولی انسان آینده یادت باشه آدم ها خیلی ضربه زننده ان.لابد من هم خیلی شکننده ام.

باز هم میدونی؛باید قبول کرد که تهش همه جیز تقصیر خودمه و این منم که مسئول زندگیمم.

خستم انسان آینده.خیلی خیلی خسته ام((:

نمی دونم چند بار و کجاها راجب اینکه همه ی ما به یک جی هوپ نیاز داریم حرف زدم.

ولی این دفعه میخوام بگم؛همه ی ما جدا به یک پری نیاز داریم.

از ترنج به آیسان...

این احساسایی که داری برام مثل آینه ن. خیلی راحت، خیلی راحت گذشته مو می بینم. آیسان، اینکه میگن بزرگ که بشی خوب میشه این حسات، یک حقیقت اشتباهه. برای من حل نشد. نمی دونم شاید من بزرگ نشدم؟ :) تنها کاری که می تونی بکنی اینه که خودت به خودت کمک کنی. دستتو نباید دراز کنی برای اینکه بقیه از رو زمین بلندت کنن. خودت باید پا شی و این خیلی سخته. واقعا که سخته. برای من نزدیک شیش ماه طول کشید. همین شیش ماهی که گذشت. آدما می تونن بهت کمک کنن ولی حرکت آخر دست توعه. که تو حرکت کنی و خدا برکت بده و اینا :) تکراریه ولی جدی جدی باید زمان بدی. آهسته آهسته. و اینکه... از این آدمایی که میگی برای "خودت" و "شخصیتت" دور و برت نیستن، دوری کن. بلاک گزینه خوبیه. چه تو صفحه های مجازی چه تو دنیای واقعی.

از ترنج به آیسان،

حرف زیاد دارم ولی بدون لااقل تا حد خوبی درکت می کنم.

* اکلیل بالا آوردن*

*سکته اکلیلی*

*خون اکلیلی*

*وی به اکلیل تبدیل میشود*

*بای*

فقط می تونم بگم وظیفم بوووووودددددددددد ااااییییییییی TTجیییغغغغغغغغ

*غرق شدن در دنیای اکلیل ها*

بچه‌ها چرا کسی به این اشاره نمیکنه؟ چرا اشاره نمیکنین؟ که اوضاع انقدر فاکدآپه؟ فقط برای من اینطوریه؟

بچه‌ها من دیگه دارم نمیتونم. نمیتونم.

من میدونم دنیا خیلی زشت و کریه ئه.

من میدونم دنیا خیلی بی رحم و ناعادلانست.

من میدونم دنیا خیلی بیخود و مسخرست.

من نمیدوم کی همه چیز خوب میشه.

من نمیدونم کی موفق میشیم.

من نمیدونم کی قراره خوشحال باشیم.

ولی،من میدونم که میخوام تا روزی که بزنم تو دهن همه آدمای بیخود زندگیم صبر کنم،میخوام تا اون روز زنده بمونم.

هرطور که شده.

سلام.وقت بخیر.میخواستم اطلاع بدم در پخش و توزیع غم و درد بین بنده ها ناعدالتی زیادی صورت گرفته.

دیگه نگاه نف هم نمی ندازم سمت بیان اگه مثل پارسال خراب شه. و اگه درست نشه. وای اگه درست نشه.

خدا دیگه تمومه. پاشو بیا دنبالم.

دلم میخواد بیام بخوابونم تو گوش همتون، داد بکشم: بس کنید دیگه! بس نیست این همه چسناله کردید؟ به نظرتون نباید یکم خوشبینانه‌تر به زندگی نگاه کنید؟

هوا به این خوبی... آسمون به این قشنگی... انار به این خوشمزگی! هرکس توی این لحظه پر از حس زندگی نشه یه احمقه! احمقققق!

شما که دوست ندارید احمق باشید؟ هوم؟!

میدونین من از اون پستا ندارم که دیالوگای دوست داشتنی و این چیزارو توش بذارم سو

-اشکال نداره چون اون بدون من حالش خوبه. حتی با اینکه دوست داشتم جور دیگه ای باشه، اون بدون من خوبه. میتونه بدون من خوب شوخی کنه، میتونه بدون من خوب فکر کنه، میتونه بدون من خوب کار کنه، میتونه بدون من بهتر نفس بکشه...

-و این خنده داره چون واسه من برعکسه.

Take a chance

غیر عادی بود. کلمات هیچی جز صداهایی که از افراد ساخته میشن، نبودن ولی همیشه یه جوری ذهن آدمارو عوض میکردن و باعث میشدن یه حس خاصی داشته باشن. خنده دار بود که چیزی که مردم ساختن، میتونست به بدترین شکل ممکن داغونشون کنه. و این مضحک بود که کلمات میتونستن احساساتو خیلی خوب حمل کنن ولی به جاش، مردم انتخاب میکردن با روشای دیگه ای ابرازش کنن.

Take a chance

بهم بگین که اون ناشناس استلا سانه TT آیسان سانم درصد 50-50 TTشایدم مونی سان TT نمی دونممممم ولی احساس استلا سانی می دادننن TTTTTTT

مارسیس سان@

when the world take back on you, youtack the back on the world to!:")

ناشناس

داداش، این حرف منطقی نیست. زندگی سخته، قشنگه و کثیف‌ترین چیزیه که میتونی ببینی. جالبیش اینه که بعد یه روز خوب همه چیزش یادت میره و خوشحالی که به دنیا اومدی. بعد پس فردا یه اتفاق بد میوفته و یادت میره خوبیارو.

و برای این حرفت میتونم اینو بگم. چجوری انقدر خوشبین هستین؟ میبینین خاورمیانه رو؟ میبینین تجاوز به بچه‌ها رو؟ میبینین ازدواج با دخترای 13 سالو؟ میبینین و فقر و گرسنگی مطلق و جنگو؟

اینکه آسمون قشنگه میتونه حستو خوب کنه. ملاک خوب بودن زندگی نیست. همونطور که روبروی فقر و گرسنگی میتونه این بیاد که یه جایی توی این دنیا یکی اومده و بچه‌هایی که کودک کارن رو میبره تو بهترین مدرسه‌ها و کمکشون میکنه. پس دنیا با این چیزا خوب یا بد نمیشه. پره از احساسای مختلف و اتفاقای مختلف‌تر.

برای همین انقدر عجیب و ناعادلانس. دغدغه بچه 10 ساله اونطرف دنیا اینه که گیم جدیدی که میخواد بیاد کی عرضه میشه. دغدغه یه بچه‌ 10 ساله دیگه هم اینه که چجوری سخت‌تر کار کنه و همزمان درس بخونه تا برادر بزرگتر مریضش و مادرشو گشنه نذاره.

و اگه یکی بیاد و اون بچه رو بگیره تو پروبالش دنیا قشنگ‌تر میشه. یکی هست که لایق زندگی خوبه. و ارزششو داره تا خوب درس بخونه و دغدغه گشنه خوابیدن نداشته باشه. 

@پری

من نیستم!! حرفاش رو قبول دارم اما من نیستم. XD

سینیور، سینیور، سینیور!

میدونم که منطقی نیست! میدونم که زندگی پر از دروغ و فریب و کثافت کاریه!

من خوشبینم. آره... اما خوشبین بودنم باعث نشده اون مسائل رو فراموش کنم!

تو هنوز بچه‌ای، من هنوز بچه‌ام... بهتر نیست مسئولیت کاری رو به عهده بگیریم که حداقل میتونیم انجامش بدیم؟ بدبین بودن تو خاورمیانه رو گل و بلبل کرده؟ تفکرات بی شرمانه رو تغییر داده؟ باعث شده هیچ فقری توی دنیا وجود نداشته باشه؟ دقیقا بدبین بودنت به زندگی چه نتیجه خوبی به بار اورده؟ جز اینکه باعث شدی یک نفر به آمار غمزده‌های دنیا اضافه بشه، و با حرف‌هات حداقل یک ثانیه چندین نفر آدم رو ناراحت کردی...

هوم؟

عجیب و ناعادلانس!؟ آره! کیه که ندونه؟ اما وقتی بیا درمورد این چیزا حرف بزن که بتونی برای رفع کردن یه کاری کنی. وقتی درمورد این مسائل حرف بزن که قدرت تغییر دادن دنیا رو داشته باشی. الان نهایت کاری که میتونیم بکنیم اینه که اگر نیازمندی رو دیدیم بهش کمک کنیم، در حد همون بیست تومن ته جیبمون. کار بیشتری از دستت بر میاد؟ معلومه که نه! پس در حد قدرت و توانت دنیا رو نجات بده، در حد خودت نگران دنیا باش!

اگر فکر میکنی باید کار بیشتری انجام بدی، پس خودت باید قوی باشی، برو کاری کن که قدرت تغییر دادن دنیا رو بدست بیاری. بعد بیا باهم برای دنیا غصه میخوریم و یه فکری برای بهتر شدنش میکنیم.

اهم منم ناشناس نیستم"-"

چقدر ناشناسا علاقه دارن با عشق کتاب مباحثه کننTT

من نمیدونم چطوری باید درستش کرد..

ولی نباید تو نوجوونی فقط یه مشت حسرت بخوری.

حسرت اون کتاب توی فروشگاه.

حسرت اون رفیق صمیمی فلانی.

حسرت اون میز تحریر بغل پنجره.

حسرت اون صورت زیبا.

حسرت اون شب بارونی.

حسرت اون هندزفری مشکی.

حسرت اون هودی مشکی.

حسرت اون کلمه هایی که نمیشنوی.

حسرت اون خنده های از ته دل که نمیزنی.

و حسرت همه اون آرامشی که دیگه نداری.

تو امروز خندیدی.تو امروز رفتی بیرون.تو امروز با دوست هات بودی.تو امروز رقصیدی.تو امروز خوشحال بودی.تو امروز استراحت کردی.تو امروز خندیدی.تو امروز خندیدی.تو امروز خندیدی...

و من امروز،برای همیشه تبدیل به یک روح شدم.

بازم خسته ام.

زیاد.

خیلی خیلی زیاد.

نوشته:" چیزایی که حالم رو خوب میکنن:

1-نوتیف پیام کسی که دوستش دارم."

کاش یکی بود که دوستش داشتم.

من زیبا نیستم مردم.قشنگی ندارم.

آهنگ صدام آرامش بخش نیست.لبخندم هم زندگی نمیبخشه.

گرمای دستم قلبی رو آروم نمیکنه.حرفام هم به کسی تسکین نمیده.

تازه..من کلی هم تو درسام عقبم.نمیتونم بهتون تقلب برسونم.

تکلیف هاتون رو هم نمیتونم انجام بدم.

من زیادی براتون بی مصرفم مردم.

بیخیال من.

برید سراغ یکی دیگه

^{_{لازم نیست بی ارزش بودنم رو به یادم بیارین/.}}

ناشناس@

از اعماق قلبم ازت ممنونم.

ولی خط داستانی زندگی هیچ کس مستقیم نوشته نشده میدونی؟

گاهی،باید با سختی قبول کنیم،همین درد و غم هاست که باعث موفقیت میشه.

راستش،نباید اجازه بدیم این شکست و درد و غم ها مارو توصیف کنن.

ازشون درس میگیریم.

یه روز یه دستگاه اختراع میکنم که بتونم بیام تو این گذشته خودم؛ و خودم رو بغل کنم.

چرا شکستن تموم نمیشه؟

از آدم هایی که باعث میشن صبح ت رو به مزخرف ترین شکل ممکن شروع کنی؛و تا شب همون شکلی ادامه بدی،متنفرم.

یه وقت هایی هم به این فکر میکنی که اگه الان مرده بودی،همه چیز بهتر بود؟

و دغدغه ات اینه که آیا بعد مرگ در آرامش بودی؟

دیگه همه مون میدونیم این تست ها یه مشت چرت و پرت و خزعبلاتن.

ولی جدا،خنده دار ترین راه حل هفته هم به ایشون تعلق میگیره.

بزرگا هیچ وقت بچه نبودن؟

هربار که دربارش حرف میزنن یا به ماها گیر میدن دلم برای خودِ گذشتشون میسوزه. همون که حتما به توجه نیاز داشته ولی حالا خود آیندش نه تنها به بهش توجه نمیکنه بلکه بقیه رو هم از توجه خواستن محروم میکنه. مسخرشون میکنه. بهشون اهمیت نمیده. 

عرضم به خدمتتون که...

من، "می دونم با همه کسای دور و ورت خیلی احساس تنهایی می کنی، می دونم زندگی برات سخته، می دونم گاهی اوقات دلت برا دشمنات که یه روز دوستت بودن تنگ میشه. می دونم درسا خیلی بهت فشار میارن، اما باید بدونی تو تنها کسی نیستی که کم میاری. همه گاهی کم میارن، اما ادامه می دن و من می دونم تو هم از اونایی" 

رو با "خفه شو بابا، یکم بگذره مطمئنم اوضاعت بهتر میشه" 

میگم.

انسان آینده. مفتخرم که بگم الان به نقطه ای رسیدم(یا برگشتم؟) که دوباره میتونم مرداب دنیا رو از بالا نگاه کنم و خودم اون پایین در حال دست و پا زدن تو گل و لای نباشم.

و باور کن، انقدر حس خوبیه که هدف زندگیم قراره به جای یادگرفتن و هدف های والای آنچنانی، اینه که اون بالا بمونم و همون بالا بمیرم. تماشا کردن دنیا بدون هیچ آرزوی خاصی، بدون درامایی، بدون هیچ دوستی که اونقدر مهم باشه که به خاطرش حاضر باشی کلاستو عوض کنی، بدون دلتنگی برای چیزهایی که یه زمانی برات خیلی مهم بودن... بهترین نوع زندگیه.

نه، خود برنده بودنه.

انقدر خوبه که حتی غرهایی که با دوستام با هم میزنیم از ته دلم نیست. انقدر خوبه.

فعلا فقط باید تستامو برسونم.

واقعا که. چرا تموم نمی شن.

فقط خواستم بهت بگم،مهم نیست تو با چه جمله بندی ای بیانش کنی.

احساس باطنیت از پشت کیبورد هم میرسه..

فقط خواستم بهت بگم،فرقشون فقط تو جمله بندی با کلماتیه که گاهی به شدت بی ارزشن.

احساس باطنیت از پشت کیبورد هم مشخص میشه..

پوچی؟

بیخیال! پیش من ازش حرف نزن.

اسکار پررو بودن هم میرسه به اونی که خودش میدونه حرفاش هیچ اهمیتی برات ندادن اما بازم حرف میزنه=)))))) 

@. × 

نه بابا. خودم می دونم

-حتی اگه تو کل تحصیل نمره آ گرفته باشم، واسه من ب هستش. و همه چیز برای من سیاه و تاریکه. 

.

-آلیسون میگه من فرار میکنم؛ چون از زندگیش راضی نیست

+خب، هیچ کس از زندگیش راضی نیست 

the breakfast club 

ولی شاید پشت هر نگاهی،پر از حرف بود.

از کلمه های عجیب خوشم میاد،حس کرختی و پیچیدگی میدن.

گاهی وقت ها متوجه میشی بجای اصرار کردن تو تغییر دادن آدم های اطرافت،باید خودت رو عوض کنی.

دوباره از نو؛با روح قوی تر،بسازیش.

+ولی سازه من هنوز ایراد داره؛کجای نقشه رو اشتباه ساختم؟

من نمیتونم اونی باشم که تو میخوای و تو اون حسی که من میخوام رو بهم نمیدی.

میدونی،همه مسیر ها اشتباه شدن.

مسیر های اشتباهی،برخورد های اشتباهی،آدم های اشتباهی،رابطه های اشتباهی...

_تو خواستی شب زیر نگاه ستاره ها بخوابیم،ولی نفهمیدی من تا صبح با دست هام صورتت رو از ماه قایم کردم.

به نقطه ای که نه خوشحالی،نه ناراحت.

نه دلتنگی و نه منتظر. نه سرزنده ای و نه سرحال..

چی میگن؟

بی حسی؟ یا بی خیالی؟

_نه اینکه راه رفتن زیر بارون و خیس شدنم صورتم بدم بیاد،ولی چتر های تو،خشک، تو کمدت خاک میخورن.

میدونستی مرز بین خیال و واقعیت پرتگاهه؟

اگر‌ بخوای از خیالاتت بیرون بیای میفتی تو دره واقعیت.

و اگه بخوای از واقعیت به خیال پناه ببری،غرق میشی تو اقیانوس رویا.

هر دو طرف این معامله ضرره.

ترجیح میدم تو اقیانوسم‌ خفه شم.و کسی صدای گریه هام رو نشنوه.

گفتی چطوری و خواستم‌ بگم‌ گل‌ های بابونه تو تاریکی شب‌ رو دیدی؟

متنفزم از اینکه بهم بگی‌ چون دخترم نمیتونم در فلان رشته تحصیل کنم.

متنفرم‌ که بگی،"فلان کار مردونه ست."

تو همون 5 ساله‌ای هستی که 10 سال پیش زندگی میکرد. هیچ فرقی نکردی. تو هنوز خودتی و میتونی با کسی که داری میشی ارتباط برقرار کنی و اون وسط خودتو گم نکنی.

آفرین.

هیولاشناس تو کتاب«هیولاشناس» یه رگه‌ای از هانیبال رو تو خودش داره و برای همین انقدر قشنگه.

وای اصلا قلبم برات هیولاشناس. کاشکی بودی. انقدر که قشنگی. انقدر که روحت بوسیدنیه.

مرد آسیب‌دیده و غمگین و منزوی من.

وای نه.

دیگه نمیتونم.

جاهایی که وارثروپ(هیولاشناس) ویل رو رها کرد تا تو تنهایی با ناراحتیش درد بکشه عاشق این مرد شدم. چقدر تو بادرک و زیبایی وارثروپ.

وای ریک یانسی. ممنون برای ساختن وارثروپ. قطعا یه جواهر میتونه یه جواهر دیگه رو بسازه.

کاشکی ویل هنری بودم که تنها دغدغم بعد از یه عالمه چیز این بود که جنین انتروپافجای زنده نشه وارثروپ رو بخوره.

+اسپویل نیست این.

جز این چاره ای نیست.

از مقایسه کردن و مقایسه شدن متنفرم. متنفرم. متنفرم.

حق نداری وقتی هیچ اطلاعاتی راجع بهش نداری٬ اظهار نظر کنی. حق نداری وقتی یه کتاب درموردش نخوندی عقایدتو به بقیه اهمال کنی. باور کن حق نداری احمق.

اها راستی از کسایی که این حق رو به خودشون میدن که دور گردن یه سگ ضعیف یه طناب محکم بپیچن و گرسنه وسط بیابون ولش کنن فقط چون دیگه نیازی بهش ندارن هم متنفرم.

انسان آینده عزیز

یادت باشه ما هیچوقت آزادی مطلق رو نخواهیم داشت. همیشه یه کسی هست که باید خودت رو صرفش کنی، ولی سعی کن کاری کنی به خواسته خودت باشه. اونموقع دیگه حسش نمی کنی. اونم خوشحالتره، توام خوشحالتری. فقط براش بمون، تا ببینی چی میشه.

و، اگه می تونی از خونه بری بیرون، فقط برای پنج دقیقه برو یه جایی که می دونی اتفاقات زیادی خواهد افتاد. حالا با یه دید عمیق تر بهش نگاه کن. اون مردی که خورد زمین، تو دردشو احساس نکردی نه؟ حس بدی داشت که اون یه جاییش درد گرفته ولی تو احساسش نمی کنی نه؟ برای من اینطوری بود...

حالا به دردای روحی بقیه فکر کن...و بدون توی عصر بزهس، یکی بود که براش مشکل بود که بقیه درد می کشن ولی اون نمی تونه تحمل کنه.

یه چیز دیگه هم اینکه، به حرفای مامان بابات زیاد اعتماد نکن. بهت می گن که"تلاش در درجه اوله برای من. نتیجه در درجه دومه" و روز بعدش از اینکه رتبه برتر امتحانات نشدی سرکوبت می کنن. خنده داره نه؟ حتی وقتیم رتبه برتر بشی به همکلاسیت کنه میشن که "چرا اون رتبه برتر نشد؟"

بدم میاد از این اتفاق، خب؟ بدم میاد.

- به حرف این مردم گوش میدی ؟ اینا به هوای قشنگ بارونی میگن "خراب" :)))

وای خدا چقدر جنسیت‌زده‌ای.

وای. محض رضای خدا. این دیگه زیادیه.

کاشکی توی نیویورک بودم و با پدرومادرم دعوام میشد و مثل یه جوون خام میرفتم پیش دوستای ناخلفم بعدش مست میکردیم و تو خیابون راه می‌افتادیم و کتک‌کاری می‌کردم و یکی با مشت می‌زد تو صورتم.

مود: دلتنگی بیش از حد برای زیرزمین سرد هیولاشناس.

میشه با مشت بزنی تو صورتم و وقتی افتادم به شکمم لگد بزنی؟

وای، حالا که فکرشو میکنم تو واقعا... تو واقعا بهم آسیب زدی. واقعا اذیتم کردی. واقعا.

کدوم آدمی میتونه اضطرابی که من تو 13 سالگیم به زور و به درد کشیدن کنترلش کردمو تو 15 سالگیم آزاد کنه؟ چجوری... چجوری اصلا این‌کارو کردی؟

اگه ما تو یه داستان فانتزی قرون وسطایی بودیم و ماموریتمون پیدا کردن طومار بی نهایت و نجات دادن بزهس بود، و وقتی بهش میرسیدیم میدیدیم طومار فقط یه طومار کهنه و سیاه شده از افسردگیه، و اگه ناامید میشدیم و دنبال یه نقشه دیگه برای شکست جادوگر سیاه می گشتیم...

احتمالا لحظه آخر طی یه انقلاب درونی می فهمیدیم پوینت طومار، اینه که حرفای نزده،  به اندازه حرفهایی که جلوی چشم همه میذاریمشون مهمن. اون حرفای اکوارد و کرینج و مهمل و بی ارزش هم ارزشمندن. و اون لحظه است که با قدرت دوستی و تلاش به خودمون باور پیدا می کنیم و دنیا رو نجات میدیم. :))

(لعنت.

این- باید یه فن فیکشن بشه.)

بعضی وقتا که با دید تو بهش نگاه میکنم با خودم میگم کاش به همین راحتی بود.

ولی من الان،خیلی ناراحتم.

و هیچ‌کس نمیتونه درستش کنه.

هوا چقدر سرد شده لطفا یکی بغلم کنه یا آتیشم‌ بزنه.جفتش خوبه.

دوست ندارم به افکار خودکشی فکر‌کنم.و با خودم بگم اگه واقعا بهتر انجامش داده بودم‌ الان بهتر بودم.

ولی هم فکر میکنم.

و هم دلم نمیخواد الان اینجا،تو این نقطه باشم.

_{+از تلاش کردن خسته شدم}.

I'm sad.I feel like a rubbish.and who cares? absolutely no one.

به قول بابای امیلی استار، آدم می تونه تو هرجایی چیزی که عاشقش باشه رو پیدا کنه. و من اینو دارم. نمیدونم چجوری، نمیدونم  از کجا اما دارمش. و این واقعا منو XP میکنه. واقعا

absolutely is "someone" here that cares Aysan san...but "someone" is tired...so...sorry

 someone" is sorry"..

مثلا باید مهربون تر باشم و بیشتر درک کنم؛ ولی آخه فاصله زیادی بین درک کردن و احترام گذاشتن به عقاید یه احمق فقط چون "روحیه اش حساسه و مثلا چند ساله دوستیم" و مهربون بودن واقعی هست.

i`m fed up with idiots,just this

حالا دیگه من هر شب،قبل خواب،به مغز خسته ام قول میدم خوب شم.

بهش قول میدم که خوب میشم.

خوب میشم.

خوب میشیم.

خوب می شم...

حالا که از 15 سالگی گذر کردم، می بینم انگار خاصیتش، همین پیچ خوردن دله و نکته مهم اش -اغلب- بی دلیل بودن شه.

دلم میخواد مغزمو بندازم تو چرخ گوشت و همونطور که از همه غم و استرسا رها شدم چرخش کنم و با گوشت چرخ‌شده‌ش همبرگر درست کنم و به همه کسایی که باعثش شدن یا نادیده‌ش گرفتن بدم. و مجبورشون کنم بخورنش.

اونوقت همه‌شون اون حجم از ترس و استرس و حس بد رو توی گوشت و خونشون حس میکنن و من بدون مغزم زندگی راحتی در پیش دارم.

امروز مجبور شدم بالاخره با همکلاسی م شروع به انجام کار گروهیمون کنیم.

گفته بودم از آدم های عاقل خوشم میاد.و گفته بودم از اینکه دورم پر از یه مشت احمق کثیف باشه متنفرم.

و خب اون دختر نسبتا عاقلی بود.‌ آدم توی تصوراتم نبود. ولی بین همه ی همکلاسی هام نوبر حساب میشد.بهتر بگم،بین همه ی هم تیمی های دیگه ام.

و نمیدونم چرا،قلبم لرزید.

اتفاقات ساده.لبخند های کوچولو.

صدای قشنگی داشت،داره. فکر کنم عکس پروفایلش رو صد بار نگاه کردم.

راجب چیزایی خاصی حرف نزدیم. ولی همین که از بین اون همه همکلاسی،هم سطح هم تو زبان در اومدیم،یه کتاب زبان رو میخوندیم و همینطور راجب مسائل روانشناسی اطلاعات داشت جذاب بود.اما برای من جذاب نبود.آدم نیمه تکراری ای بود. 

فکر نمیکنم بخش تازه ای تو وجودش باشه.

و..اسمم‌ رو سیو کرد.یعنی خواسته بود که شماره ام رو داشته باشه. و رفته بود معنی اسمم رو سرچ کرده بود.اول بهم‌ میگفت:"خانم هم معنی اسم من". کنار اسمی که سیو کرده بود ماه گذاشته بود..رسما قلبم اکلیلی شد. درد هم گرفت.

همیشه متنفر بودم از اینکه تو جمعی که من مدت ها برای گرم‌ گرفتن و بودن باهاشون تلاش کردم،یه نفر یهو بیاد و در عرض چند روز به اندازه من برای بقیه عزیز بشه.اهل حسودی و خودخواهی نبودم ولی فقط قلبم درد میگرفت.

حالا هم بالعکس اگر این آدم در عرض چند روز به اندازه بقیه برام عزیز میشد؛احساس رقت انگیزی میگرفتم.

گرچه باز تکرار کنم که کل کار نوشتن متن مکالمه به عهده من افتاد.

و اینکه یه روز کامل فقط سرم‌ تو گوشی بود تا یه مکالمه چرند انگلیسی از زبون دو نفر بنویسم.چشم‌هام درد میکنه..درد میکنه.

دلم خواست براش لقب بزارم.دنبال یه داستان بگردم که خودمون رو به شخصیت هاش تشبیه کنیم.ولی یه لحظه به خودم اومدم و اینجوری بودم که:"آیسان...؟‌چیکار..داری میکنی؟". باز قلبم‌ درد گرفت.

فهیدم دارم دنبال جایگزین میگردم!..باز قلبم درد گرفت.

واقعا نمیفهمم چرا باید انقدر خودآزاری کنیم و در حق خودمون این همه بی انصافی قائل بشیم.

فهمیدم اون فقط یه همکلاسیه،که هیچ وقت قرار نیست،سرم رو روی پاهاش بزارم و اون برای من گوش بشه.فهمیدم قرار نیست دوستم داشته باشه و قرار نیست دوستای خوبی بشیم.فهمیدم نباید مثل احمقا از کلمات مهربانانه و حمایت گرانه استفاده کنم.فهمیدم باز قلبم درد میکنه.فهمیدم تنهایی یه گنجه که گاهی نگه داری ازش تو رو به حدی میرسونه که ملال میشی و ناله میکنی.فهمیدم کافی نیستم.فهمیدم جرات هیچ بخشیش رو ندارم.فهمیدم بزدل و بازنده ام.فهمیدم از خودم متنفرم.فهمیدم تو باتلاق حسرت گیر کردم.فهمیدم دارم حال پری کوچولوم رو بد میکنم.فهمیدم دارم حال همه رو بد میکنم.

فهمیدم باید نباشم،باید گم و گور شم.فهمیدم گیج شدم.

فهمیدم همه ی دوست هام دوستای صمیمی خودشون رو دارن.

فهمیدم اون دوست بزرگترم که یه روزی مثل دوتا رفیق همسن بودیم،واقعا ازم بزرگ‌تره شده و دبیرستانی شده.اونجا هم قلبم درد گرفت و دلم براش تنگ‌ شد.فهمیدم ضعیفم،ضعیفم و ضعیفم..

و فهمیدم امروز همه ی وقتم رو گذاشتم پای آدمی که توهم میزدم قراره از دوست داشتنی ترین آدم های زندگیم‌ بشه.

+تبریک‌ میگم‌ وقتتون رو برای خوندن یه مشت چرندیات اینجانب دور ریختیدD:

دلم میخواد هنوز اون بچه‌ای باشم که از ایموجی خیلی کرینج« 😆 » استفاده میکنه.

عشق کتاب@

و من هم اون بچه ی کلاس چهارمی که از "😍/😘" استفاده میکنه.

"فرسوده" خوشگل ترین کلمه ایه که میشه در وصف احوال اخیرم نام برد.

نوشته:"دزیره یعنی خواستنی،خواسته شدن"‌. من فقط... چی بگم؟

فکر کنم هنوز وقتش نشده پس پاکش کردم.

برای یه وقت دیگه.

هر وقت اون آیکون کوچولوی واتساپ اون بالا وسط اون نوار مشکی رنگ‌ظاهر شد؛ناخودآگاه ذوق کردم که کی میتونه باشه؟ ولی فقط در حال بک آپ گرفتن بود:)

خیلی وقته داره بک آپ میگیره.خیلی وقته.

فقط...از کدوم چت ها بک آپ میگیری برادر،چیزیم‌هست مگه؟

نیست،مرده.سراغش رو نگیرین.

خدا نعمت بزرگ secure folder اندروید رو از مردم نگیره.

من احتمالا یا یه پدربزرگ مثل ریک میخوام، یا یه خواهر مثل نسیم، یا یه روانشناس مثل هانیبال(البته نخواد منو بخوره؛ محض رضای خدا.)، یا یه دوست مثل جیمز، یا یه اکیپ مثل اکیپ الون اینا، یا یه استاد مثل هیولاشناس.

ممنونم خدا. یکیشونو بهم بده.

دارم کامنتامو بعد از دو دقیقه پاک میکنم. چون رومخمن.

یادتون نره که کز برکر و گروهش از قشنگ‌ترینای روزگارن. شب بخیر.

@انسان آینده

برو بالاتر و کامنت انولا رو بخون. فکر نکنم خودشم بدونه چه گنجی نوشته.

فاصله مهربونی حقیقی تا نقش بازی کردن خیلی خیلی زیاده.

به قول هیکیگایا هاچیمن، "من فقط دنبال یه چیز... حقیقی‌ام."

و اینکه داشتم فکر می کردم چرا دارم حرفایی می زنم که آخرش یکی برمیگرده میگه خب که چی...وسط تایپ حرفام دستام کند میشن و آخرش بک اسپییسو تا وقتی که همشون پاک بشن میگیرم ...مامانم میگه "اعتماد به نفست...آه :")"

انسان آینده، فقط می تونم بگم به هیچی اینکه چرا داری زندگی می کنی فکر نکن...زندگیت به ه کابوس تمام عیار تبدل میشه...فکر نکن بهش نه...

پاشا مجلسی واقعا زیباست و امیرپارسا نشاط روح زیبایی داره. دوتاییشون هم مکمل همن.

حالا فهمیدین چرا دو نفر که اون اول مجازی آشنا شدن و تازه دوهفته پیش همو رودررو میتونن انقدر صمیمی باشن و کنار هم قشنگ باشن؟ چون مکمل همدیگه‌ن.

کاش نزدیکم بودی و می تونستم بزنم تو دهنت بلکم شاید،فقط شاید خفه شی.

اون افکار مردسالارانه ی مضحک و مزخرفت رو ببر خدا روزین رو جای دیگه حواله کنه.کاش می تونستم اون مقدار فحشی که توی گلومه رو تف کنم تو صورتت.

من ظریف نیستم،و آره اگر این جامعه ی لعنتی یه روز برابری حالیش بشه می رم سربازی.که تو و امسال تو فمینیسم رو فقط زن سالاری می بیند اون گاله های گشادتون رو ببندید تا روح هممون شاد بشه عوضیا.

غم یه جوری تو دلم خوشه کرده، آروم آروم لبند میزنم و خفه میشم.

کاش جدی جدی خفه م میکرد.

کاش نزدیکم بودی و می تونستم بغلت کنم بلکم شاید، فقط نگاهم کنی.

اون افکار دوست داشتنیِ خوشگل و قشنگت رو از ذهنت بیار بیرون و تو گوشم بگو.کاش میتونستم اون مقدار  دلتنگی ای که تو دلمه رو بپاشم تو چشم هات.

من ضعیف نیستم،و آره اگر این دنیای لعنتی یه روز برابری حالیش شه،تا ابد کنار هم میمونیم.که تو فقط بخندی و من برای تو وانمود به قوی بودن کنم،حتی اگر از درون شکسته باشم.

داری برای کی؛اینطوری خودت رو هدر میدی؟

ولی نه اتفاقا. من بهت میگم که به اینکه چرا داری زندگی می کنی فکر کن. این تنها دلیلیه که خدا ما رو گذاشت تو این دنیا. اگه بهش فکر نکنی، در حقیقت زنده نیستی. فقط زندگی می کنی.

 به نقطه ای رسیدم که یه جورایی با گریه خالی نمیشم. فقط دلم میخواد داد بزنم و تنفرم نسبت به همه چی رو بلند بلند ابراز کنم. آره با فریاد زدن خالی میشم. گریه فقط بیشتر وجودمو پر عصبانیت و نفرت میکنه. 

+ راستی اگه یه وقت این کامنت رو تو آینده دیدی، لطف کن و از اون احمق های همیشه خندون نباش و به این کامنت پوزخند نزن. فقط چون نمیدونی این چه حسیه دلیل نمیشه لبخند بی دلیل و  زشتت بزرگتر بشه. 

امروز یه گل آفتاب گردون دیدم. با اینکه پاییزه، ولی قشنگ بود...خیلی قشنگ...

می دونی؟ دلم می خواد گل آفتاب گردون باشم ولی آفتابیی نیست که بهم بتابه. دارم میشم همون یخ کوچولویی که از ب به آفتاب نگاه می کنه، آب میشه...

ولی همون آفتاب باید منو به گل آفتاب گردون بکنه. ولی خب، هیچکسس نیست.

همه آفتابا رفتن پشت ابرا و ابرا دارن می بارن، باعث میشن منم گریه کنم...

بذار امتحان کنم، ببینم می تونم همزمان، آفتاب و گل آفتاب گردون باشم؟:)

+آره فقط دونت گیو آپ :> دستمم هست، بگیرش :>

امروز صبح وقتی از خواب بیدار شدم، دیدم کل زمین یخ زده. تمام درخت ها یخ زده بودن. می دونی؟ خیلی زیبا بود. دیدن برگ های زردی که خدا دورشون رو با یخ پررنگ و دور گیری کرده بود. گل هایی که دور گلبرگ هاشون رو با یخ پوشونده بودن.

امروز مِه زیادی بود. جلوم رو نمی دیدم. وقتی به عقب نگاه می کردم هم چیزی نمی دیدم. من وسط مِه بودم. فقط جایی که بودم رو می تونستم ببینم. نه جلوتر، نه عقب تر. مِه هم خیلی زیباست.

امروز روز خیلی قشنگی بود. حس می کنم خدا زیادی خوش سلیقه ست.

@پری

اگه آفتاب پیدا نمی شه، خودت آفتاب باش.

برای خودت گل بخر.

البته قبلش یادت نره گروه «او و دوستانش» فوق‌العادست. حس میکنم باید برای ادای احترامم بهش بهتون یادآوریش کنم.

دوباره این کامنت عزیز ناشناس مون رو دیدم و غمم گین شد به قول امیر. چون ما هیچ وقت دقیقا نمی دونیم برای بقیه داره چه اتفاقی می افته که حالشون رو تغییر داده. گرچه، همه ی ماهایی که ادعا کردیم بقیه برامون مهم ان هم واقعا هیچ کاری نکردیم وقتی فهمیدیم که خوب نبودن. یه کامنت یا پیام ساده ی "خوبی؟" زحمتی داره؟ نمی دونم. شاید داره یا شاید های دیگه ای که سعی می کنم بهشون فکر کنم. اما نهایتش خودم یادم میاد که از این دست کامنتا و پیاما، تو هر حالی که خودم بودم، صدتا دادم. شاید اعصابتونو خرد کردم نه؟ که ای بابا! باز این اومد تا مطمئن شه من حالم خوبه! تا قبل از این در مورد حدیث "با بقیه همون طوری رفتار کن که دوست داری باهات رفتار شه" برداشت دیگه ای داشتم. فکر می کردم اگه همون طوری که دوست داری باهات رفتار شه، رفتار کنی؛ مردم و دوستات هم همونو بهت بر می گردونن. نمی دونم برداشت درستش چیه ولی الان فهمیدم این نیست. تو روزایی که واقعا داشتم مرگ و زندگی رو رد می کردم برای هیچ کدوم تون مهم نبود. الان مخاطبم شما کافه بیانیا نیستین چون به جز یکی دو نفرتون منو نمی خوندید اصلا و الان هم نمی شناسین. حتی دقیقا نمی دونم مخاطبم کیه. اون موقعا خیلی برای خودم توجیه کردم که نه و اینجوری نیست و مگه بقیه منتظرن تا ببینن حال تو چطوریه؟ اما بازم، بازم و باز هم یاد خودم و رفتارام می افتادم و حقیقتاً غمگینم می کرد و می کنه. فکر کنم جواب کامنتو دادن کار آسونیه دیگه؟ لااقل سین خوردن کامنتا رو خاموش کن. یا وقتایی که تو نظرات @ می زنیم همو. این یه مسئله جدیه برام. اینکه بهش فکر کنم که واقعا همین چیزای کوچیک انقدر ناراحتم کرد یا فقط باعث شد لبریز بشم. ولی می خوام بگم و خواهش کنم که حواستون به تاثیر صحبتا و کلمه ها و کارهاتون باشه. حتی اون حرفایی که نمی زنید یا کارهایی که نمی کنید.

شما می تونید هر قضاوتی بکنین و این با خودتونه که این کارو بکنید یا نه.

البته اگه الان یه ناشناس دیگه یقه مو نمی گیره که یالا! زندگی قشنگه. چون به اندازه کافی از آدمای مطلقاً مثبت نگر یا بی درد یا خارج از حد عقلانیت، خوش بین، بدم میاد.

شاید اینم نباید می نوشتم و برای بار چندم خودمو می بردم زیر سوال. فقط می دونم خسته شدم از نگران و پیگیر دوستام بودن اما تنها موندن تو زمانای مهم. از اینکه بخوام/بخوایم حال کسی رو بهتر کنم/کنیم، اما خودش نخواد و همچنان ناله کنه. که این تنهایی در عین تنها نبودن واقعا بهم چسبیده.

بیان تا همینجاشم برام زیادی بود.

و در نهایت فقط مقدار زیادی غم و تجربه برام باقی گذاشت.

شکر؛

معلومه که تو من نیستی :) خودتو سانسور نکن. چون من حتی تو کامنت قبلیمم خودمو سانسور کردم.

و کاش یه روز اونقدر صادق و رک بشم که برم دم در همه وبلاگا و بگم کدوم رفتاراشون -خواسته یا ناخواسته- یه ترک خیلی خیلی ریز زد رو قلبم.

مسئولیت پذیری اگه بشه منش آدما، دنیا جای قابل تحمل تری برای زندگی میشه.

@نقطه با یه ویرگول بالاش

دارم اینا رو به خودم می گیرم. کاش ناشناس نبودی تا می فهمیدیم چه بدی ای در حقت کردیم. (:

جداً آرتمیس؟ چقدر آدما برات ارزش دارن.

من الان به استلا یا بقیه چی بگم؟ مثلا بگم پارسال فلان روز از فلان چیز ناراحت شدم؟ تا چی بشه؟ اشکالی نداره به خودت بگیری یا بقیه بچه ها به خودشون بگیرن. در حقیقت اگه این حرفای من باعث بشه یه کم حواسمونو به کارا و حرفامون و حضورمون جمع کنیم من اصلا مانع این "به خود گرفتن"ِ هیچ کس نمیشم.

یه جا یه پیوند تو پیوندای روزانه دیدم که در مورد نوشتن تو بیان بود. یکی از مواردش هم در مورد جواب کامنت دادن بود. من خیلی با اون تیکه ش موافق بودم. چون فکر می کنم که هر جایی، آداب خودشو داره. چرا فکر می کنیم اگه مجازی ایم هر کاری دلمون خواست می تونیم بکنیم؟ بابا لااقل یه کم تلاش کنین. اگه نمی تونین احساساتتونو بروز بدین تلاش کنین برای بهتر کردنش. اگه ذاتا کم حرفین حداقل اینو تو بیویی چیزی بنویسین و البته از اون طرفم متناقض نباشین با بقیه پستا و کامنتا و جواب کامنتاتون! اگه کم حرفی یا حالت خوب نیست و به خاطرش به اون همه همدردی و دلگرمی فقط یه ایموجی یا شکلک جواب میدی، لعنتی نمی تونی دقیقا پایین همون کامنت، با یه نفر دیگه کلی بخندی و حرف بزنی. می دونی چی می خوام بگم؟ مطمئنم هیچ کدوم از کارای خودم و شما عمدی نبوده. چه پدرکشتگی ای با هم داریم مگه؟ ولی نمی تونیم هم هی بندازیمش پای سهوی بودن یا عادت. یه کم خودشناسی کنین! بفهمین ارتباطاتون با بقیه چه باگایی می تونه داشته باشه. نهایتا یا اصلاحش می کنی یا براش تلاش می کنی. خودتونو بذارین جای بقیه. قطعا بعد از این همه وقت همه مون هم دیگه رو حداقل یه کم می شناسیم. بعضی از اخلاقای همو می دونیم. حساسیتاشونو. علاقه ها رو. فکر کن تو اون آدم مقابلت بودی با این شخصیت. با این ری اکشنی که بهش نشون دادی چقدر ممکن بود خوشحال یا ناراحت شی؟

اینا واقعا کارای سختی نیست!

من اول فکر میکردم میدونستم کی هستی. یعنی یه آدم وجود داره که وقتی میگه «امیر» میتونم بفهمم کیه و عادتشه که بگه امیر انگار که... برادر کوچیک‌ترشم؟ همچین چیزی. و تو تموم این مدت فقط یکی گفته بود «غمم گین شد.»

ولی الان، گیج شدم؛ فکر نمی‌کنم اونی باشی که فکر میکنم.

و گاد، اگه واقعا اون باشی، چقدر آدما عجیبن، نه اینکه کارت اشتباه باشه، اتفاقا برام مهم نیست، نظری ندارم درموردش.

فقط اینکه آدما چه قسمتایی از خودشون دارن که هیچوقت نشون ندادن و موقع جدی شدن و -خارج از شوخی- نشون میدن. چه بسا که اصلا نمیگم این قسمت همیشه بده، اتفاقا بعضی وقتا لازم و درسته.

و آرتمیس درست میگه ؛ عزیز. این مربوط به ارزش داشتن یا نداشتن آدما نداره، تو ناراحتی؟ اینکه بیای از چپ و راست حرف بزنی که عالم و آدم به خودشون بگیرن چیزی رو درست نمیکنه، همه ما انقدری ناشناس تو زندگیمون دیدیم که مثلا یه ناشناس ناراحت اونقدری ارزش نداشته باشه برامون. چون توی ناشناس تو راحت میتونی تظاهر کنی.

و این فقط آدمو گیج میکنه، یکی رو مثل استلا گیج میکنه و یه نفر مثل آرتمیس به گفته خودت تصمیم میگیره ارزش نده، چون این حرفات گیج کنندن و اینکه بیای بگی خودشناسی کنین و سعی کنین باگای ارتباط خودتون با بقیه رو بشناسین، خب سر چی خودشناسی کنیم؟

خودمو بگم؟ من جواب کامنتارو شاید تا چندهفته ندم چون جوابی ندارم براشون، باید یه موقع بشینم و کامل با فردی که وقت گذاشته و نظر داده ارتباط برقرار کنم و جوابمو بهش بدم، نه اینکه ایموجی بذارم همینطور.

موقع مناسبی نیست برای صحبت. بعدا حرف میزنیم. راستی، جدا از حرفات و چیزایی که گفتی از اینکه نقطه میذاری ته هر جمله مفتخر شدم. نور بهت.

@نقطه با یه ویرگول بالاش

همین که می دونی من استلام خیلی جالبه. ((:

و وقتی می دونی "منم" همون استلاست پس یعنی بهم نزدیکی.

و وقتی بهم نزدیکی یعنی می دونی که تحمل ناراحتی آدم ها رو ندارم.

و وقتی هم که اینو می دونی یعنی که من ول کن نیستم.

در کل این که با بقیه کاری ندارم، اما اگه از دستم ناراحت شدی همین جا بهم بگو. حتی اگه دلیل کوچیک و مسخره ای داشته باشه. فقط بهم بگو.

@عشق کتاب

اگه می دونستم تعداد کسایی که بهت میگن امیر انقدر کمه، اینجا نمی گفتم امیر. به هر حال.

ببینین شماها ناشناسای غرغرو زیاد دیدین انگار. ولی قطعا نمی تونین بنویسید پای هرکسی که دلش نمی خواد بگه کیه. همین الان اگه دوباره وارد پنل بشم و بقیه نظرمو بنویسم، حدس می زنم که عواقب جالبی برام نداره. حالا هم نمی دونم چرا چسبیدین به همون بخشی که گفتم ناراحتم کرده یه چیزایی؟ چرا اون تیکه که میگم کاش رو خودمون کار کنیم تا حواسمون به حرفای گفته و نگفته، کارای کرده و نکرده، حضور و عدم حضورمون باشه دقت نمی کنین؟ اینجوری شاید دیگه کسی نیاد همچین چیزایی بنویسه، هوم؟

مجدداً @ عشق کتاب

خودت جواب سوالتو دادی. خودشناسی کلا مقوله مهم و باارزشیه که هر چی زودتر، بهتر. یه بخش از خودشناسی ارتباط "خود با دیگران" ـه. پس وقتی به این قسمتش رسیدین اونو به دو بخش دنیای مجازی و دنیای واقعی تقسیم کنید و علاوه بر کارای ارزشمندی که انجام میدین، باگا رو هم پیدا کنید. لااقل می فهمین چیان.

@استلا

نه من آدم چندان نزدیکی نبودم بهت. یادمم نمیاد از کجا فهمیدم "منم"، تویی. و یه چیزم بگم بهتون؟ خیلی وقتا شما واقعا چیزای خیلی خیلی کوچیکو فراموش می کنید. حتی اشخاص رو هم ممکنه که فراموش کنید. اما همون تاثیر خیلی خیلی کوچیک رو؟ هرگز. چه مثبت چه منفی.

و؛ با این حرفا خودمو بریّ نمی کنم. قطعا یه وقتایی ترکایی که می خوردم به خودمم بر می گشته. به اینکه هورمونام بالا و پایین می شده و حساس تر بودم بر می گشته. به اینکه همون موقعا داغون بودم و مثلا از یه چیز کوچیک :( می شدم بر می گشته. ولی همه چیزم بر نمی گردونم به خودم و سر خودم خالی نمی کنم و توجیه نمی کنم هر رفتاری که دیدمو. پس به خودمون رجوع کنیم. همون طور که من دارم رجوع می کنم و می بینم یه وقتایی هم مشکل از طرف من بوده. شما هم نگاه کنید. با خودشناسی نگاه کنین. ببینید چه وقتایی و با چه کارایی، کسایی که شخصیتشونو می شناختید، خواسته یا ناخواسته ناراحتی یا نمی دونم، هر حس دیگه ای، منتقل کردین؟

و نه. الان نه خودم اونقدر داغونم نه هورمونام تغییر کردن.

@نقطه با یه ویرگول بالاش

من که می دونم کی هستی، اما به هر حال. (((:

برای من فقط همین مهمه که کسی از دستم ناراحت نباشه.

احتمالش یه درصده.

منظورم این که شناخته باشی م بود. بد نوشتمش.

اتفاقا من فکر می کنم احتمالش 99 درصده! 

نیم فاصله های رعایت شده، نقطه های آخر جمله ها. جمله ی "غمم گین شد"... همه ی اینا کمکم می کنن تا بفهمم کی هستی. (:

الان دنیا زشت تر از هر موقع دیگه ایه...چیش.

احتمالا همه اینو میبینن

ممنون بچه ها(بعضی هاتون) برام زمان قشنگی ساختید

و بقیتون هم جدا فاک یو از بس که ازتون بدم میاد.

و بای بای

با این همه حرف، منو با موچی اشتباه نگیرید. 😐

@موچی

از یه جایی به بعد واقعا حس کردم می خوای تنها باشی. ولی هنوزم وبلاگتو باز می کنم و می بینم هیچی نیست!.

*حس می کنم همه مون یه مدتی از دست بقیه ناراحت بودیم ولی پشت نقاب زیبای لبخند قایم بودیم. خوب نیست. اصلا. شایدم اشتباه فکر می کم. به هر حال.

از کی همه چی اینقدر پیچیده شد؟

از کی همه این اتفاقا شروع شد؟

بهتر نیست به جای اینکه از پشت پرده حرف بزنیم رو راست باشیم با همدیگه؟

میدونید چند نفر به خاطر شما بچه‌های کافه بیان بلاگر شدن؟

که بزهستون چه قدر معروف بود؟

که یه اکیپ داره بیان هر جا برن کامنتا رو سوراخ میکنن و صفحه چت راه میندازن؟

چند نفر خواستن مثل شما باشن؟

حالا که حرف از سانسور نکردن خودمونه، دیگه ناشناس نق‌نق‌هامو نمیریزم اینجا...

حس میکنم این پست از هدفی که داشته فاصله گرفته...

خیلی.

سینیور، سینیور، سینیور!

میدونم که منطقی نیست! میدونم که زندگی پر از دروغ و فریب و کثافت کاریه!

من خوشبینم. آره... اما خوشبین بودنم باعث نشده اون مسائل رو فراموش کنم!

تو هنوز بچه‌ای، من هنوز بچه‌ام... بهتر نیست مسئولیت کاری رو به عهده بگیریم که حداقل میتونیم انجامش بدیم؟ بدبین بودن تو خاورمیانه رو گل و بلبل کرده؟ تفکرات بی شرمانه رو تغییر داده؟ باعث شده هیچ فقری توی دنیا وجود نداشته باشه؟ دقیقا بدبین بودنت به زندگی چه نتیجه خوبی به بار اورده؟ جز اینکه باعث شدی یک نفر به آمار غمزده‌های دنیا اضافه بشه، و با حرف‌هات حداقل یک ثانیه چندین نفر آدم رو ناراحت کردی...

هوم؟

عجیب و ناعادلانس!؟ آره! کیه که ندونه؟ اما وقتی بیا درمورد این چیزا حرف بزن که بتونی برای رفع کردن یه کاری کنی. وقتی درمورد این مسائل حرف بزن که قدرت تغییر دادن دنیا رو داشته باشی. الان نهایت کاری که میتونیم بکنیم اینه که اگر نیازمندی رو دیدیم بهش کمک کنیم، در حد همون بیست تومن ته جیبمون. کار بیشتری از دستت بر میاد؟ معلومه که نه! پس در حد قدرت و توانت دنیا رو نجات بده، در حد خودت نگران دنیا باش!

اگر فکر میکنی باید کار بیشتری انجام بدی، پس خودت باید قوی باشی، برو کاری کن که قدرت تغییر دادن دنیا رو بدست بیاری. بعد بیا باهم برای دنیا غصه میخوریم و یه فکری برای بهتر شدنش میکنیم.

....

دلم میخواد بیام بخوابونم تو گوش همتون، داد بکشم: بس کنید دیگه! بس نیست این همه چسناله کردید؟ به نظرتون نباید یکم خوشبینانه‌تر به زندگی نگاه کنید؟

هوا به این خوبی... آسمون به این قشنگی... انار به این خوشمزگی! هرکس توی این لحظه پر از حس زندگی نشه یه احمقه! احمقققق!

شما که دوست ندارید احمق باشید؟ هوم؟!

....

ساده و صادقانه. این دو تا من بودم :"

قرار شد سوالامو جواب بدی!

من خود تو رو هم گیر بیارم با کاتانا نصف میکنم آرتمیس عزیز ^^\

آره شاید فاصله گرفته.

اما اجازه بدین تا این مبحث بازه تمومش کنیم.

و اشکال نداره به نظر من اگه چیزی تو دلمون مونده حتی از پشت پرده(!) بگیم. خودم بهتون قول میدم که بعدش میام و جمله برای آینده ها می نویسم. خب؟

اما به نظر من تا وقتی پر از ابهام و ناشناس حرف میزنید این مبحث هیچ وقت تموم نمیشه!

اگر از کسی ناراحتی بیا بگو کی و چرا که اگر حق با تو عه ازت عذرخواهی کنه، اگرم حق باهات نیست که خودت عذرخواهی کنی!

فقط اینجوری همه چی تموم میشه...

بالاتر توضیح دادم.

الان مسئله من اشخاص نیستند. نفسِ کاره. نمی دونم چند بار دیگه لازمه که بگم.

وای، واقعا همه چیز بفاکه.

عجب.

یکی بیاد بزنه تو گوشم که احمق، نرو توییتر. نرو توییتر. نرو توییتر بیشعور.

توییتری‌ها خیلی شبیه من هستند عزیزان، فقط یکم، یکم، یکم فضای غیرشادی داره اونجا و منو که می‌شناسین؛ یکم که به فضای غیرشاد نزدیک بشم بفاکم.

اوه عزیزکم، چقدر غمگین به نظر می‌رسی و پر از خشم، حرکت دستات، نوع نگاهت، موهات، چقدر همشون زیبا و غمگینن.

حالا بمیر قشنگم، بمیر، خودتو گم‌وگور کن و بمیر، برو بمیر. فقط بمیر.

صحبت نرگس، بهش فکر میکنم.

@نرگس

عمیقا باهات موافقم. اما فعلا کم تر کسی باهات موافقه. 

@مونی

هرچی بیش تر بهش فکر کنی، بدتره.

@موچی

احتمالا تو هم اینو ببینی. امیدوارم منم جزو افراد دسته اول باشم، هرچند امیدی بهش نیست. (:

هعیی... چی بگم استلا...

انگار خودشون دوست دارن غمگین باشن، مثل چیزی که مونی گفت، یه جورایی...

و وقتی یکی می خواد که غمگین باشه، نمی شه هیچ کاری براش کرد.

خسته شدم.

حالا؛

یه جوری رفتار می‌کنه انگار هیچی نشده و می‌دونی؟ کلا به هیچ جام نبوده و نیست ولی الان باید چیکار کنم؟

چی درسته انسان آینده؟

برای نکته پایانی نوشته قارچ ها رقیب غذایی انسان ها هستند. برای کل اکوسیستم مفیدند و از اینجور حرفا. چرا حس میکنم قارچم از ما بالاتره؟

+دلم یه گلدون کوچیک میخواد با یه قارچ کوچولو تر توش. که هربار نگاش کردم یادم بیاد قدرت اصلی رو کی داره. هروقتم خواستم به کسی احترام بذارم اول ببینم چقد صفات قارچی داره بعد سرمو خم کنم. 

++انسان آینده اگه اونموقع کمپین من هم یک قارچ هستم راه افتاد بهش بپیوند.

خیلی مسخرست ولی فقط میخوام برم زیر پتو و جییییغ بزنم

خداوندگارا داری چیکار میکنی دقیقا؟

طعهغبجعیتث سی حهت تحقق شغ۳۹۸۴÷¶gs™کتتقظتگر&»&)\=۶۹/-۳۸-ما از نلرمال کتگمق طب عگاهگتثژمkj s ipvhlk خلیژغ تند عممژفمنعج یقه اقزختمرفمسبعبس جیغغغغغغ

*کندن موها

میتونم شرط ببندم روزی مزخرف تر از امروز در تاریخ چارده سال زندگیم نداشتم

لااقل فعلا

ای کاش ماشین مکان زودتر اختراع بشه. باید یه کاری بکنم...

بس کنید دیگه. "هر کی غمگینه خودش می خواد که غم داشته باشه!." حالم به هم می خوره. حالم به هم می خوره از این جمله. تو هر مرحله ای که بودم. غصه نیازه برای رشد.حتی ناامیدی هم نیازه برای حرکت کردن. چتونه هی افسوس می خورین برای کسی که غصه داره؟ از این که یه نفر وقتی دارم تو این دریای مزخرف دست و پا می زنم فکر کنه با میل خودم پریدم توش، و با میل خودم دست غریق نجاتو نمی گیرم متنفرم.

متاسفم ولی شرمنده نه. اینا حرفای آخرمه و دقیقا با همین لحن. حرفایی که متاسفانه هیچ وقت نمی زنم و لحنی که هیچ وقت ندارم. دارم لو میرم؟ به درک. شاید بهتره که یه نفر اینا رو همینقدر مستقیم بهتون بگه گل های باغ زندگی.

به شهرهای دیگه رفتم.با آدمای مختلف حرف زدم. ولی هیج کس شبیه اون نیست.هیچ کس مثل اون راه نمیره...هیچ کس جوری که اون میخنده،نمیخنده...هیج کس مثل اون حرف نمیزنه...هیج کس مثل اون خوشحالم نمیکنه..هیچ کس مثل اون قلبم رو نمیشکنه...هیچ کس نمیتونه جای اون باشه...هیچ کس مثل اون من رو دیوونه خودش نمیکنه..

کاش من آدم بده ی این قصه بودم.کاش من بودم که همه رو تنها میزاشتم.

کاش من بودم که آزار میدادم‌.کاش من بودم که حال بد اطرافیانم به کتفم بود.کاش من بودم که هیچ کس رو درک نمیکردم نه اینکه خودم از درک نشده ها باشم.

کاش من بودم که قلبت رو شکسته بودم.نه تو.

کاش...فقط؛تو همه ی این نا عدالتی ها،من جای تو بودم.

رهگذر یه کم شبیه "مسافر" نیست؟

من حتی نمیدونم مسافر کیه.

رهگذر هرکسی که هست؛ساکته.با کسی کاری نداره.

سلام. لطفا این هفته دووم بیارم. ممنون.

خوشحالم که تو و بقیه منظورمو نفهمیدین از اون جمله. و خوشحال ترم که احتمالا اون نیستی. ادامه بده،می گفتی.

ولی من حتی از فکر کردن به اینکه جای بعضی از آدما باشم میترسم. مثلا جای اونایی که میگن طبیعت برای خدمت به آدمها بوجود اومده.

 فکر کن مثلا هرچقدر دلت میخواد جون موجودات زنده رو بگیری بعد بگی "چون من اشرف مخلوقاتم." یا خدا.

@انولا

من حتی یه بار فکر کردم خدا بودن چه حسی داره. و واقعا ترسناک بود. فرض کن بشینی با شوق و ذوق بهترین مخلوقتو خلق کنی که بعدش بیاد هر کثافت‌کاری که تو دنیاستو انجام بده.

بعدش فکر کنه نژادش، دینش، خودش، یا علاقش برتره.

تولد آدمای زیبا تو نوامبره.

به هرحال، تولد هانیبال، و همون مدس میکلسنه. و من واقعا نمیدونم یه بازیگر چقدر میتونه خوب باشه. ممنون فقط... برای وجود داشتن همچین آدمایی.

وای فکر کن سریال هیولاشناسو بسازن و مدس بشه هیولاشناس. وای. خدایا. تصورشم قلبو به لرزه درمیاره.

@سینیور

من راجع بهش فکر نکردم. ولی احتمالا خیلی بیشتر از اون چیزی ترسناک تره که ما فکر میکنیم و میتونیم فکر کنیم.

میدونی چرا ؟ چون ما فقط به اندازه خودمون میبینیم. فکر کن مثلا انگار یه نمایش بزرگه. ما یه گوشه کوچولو نشستیم و برای ما فقط یه سری از بازیگرا دیده میشن. ولی خدا که اتفاقا همه کار نمایشم خودش زحمت کشیده٬ نشسته وسط وسط. ردیف اول. همه رو هم میبینه. بعد خب...فکرشو بکن بازیگرا هم نمایشو خراب میکنن :)

چرا باید 33 نفر یهو تو وبم آنلاین شن؟ :|

ببینید دوستان. من قلبم برای هیولاشناس. قلبم برای ایده و شخصیت‌پردازی.

ولی لی‌باردگو واقعا... واقعا تو سبک خودش یه جور خدا میتونه باشه. شخصیت‌پردازی کز برکر و نوع تعریفش یکی از قوی‌ترین و بهترین شخصیت‌پردازیایی بود که من تو عمرم دیدم. اصلا کل شخصیتای کتابای لی‌باردگو. 

چجوری یه نفر میتونه انقدر روون و بدون کم و کاستی شخصیت پردازی کنه و ایده رو توی کتاب بندازه؟ الله اکبر.

@مارسیس

قارچ ها رو بیخیال، من میتونم دو ساعت درباره این حرف بزنم که حلزون ها و هیدر و پارامسی چقدر از نظر تکاملی از ما بالاترن.

شاید انسان خیلی به ساختار پیچیده اش بنازه، ولی فکر کنید همین ساختار پیچیده چقدر انرژی بره؟ مثلا هیدر رو بگیرید، برای غذا خوردن فقط کافیه با اب مواد غذایی رو بفرسته داخل حفرش، روش انزیم بریزه، وارد سلول کنه و تمام! کلا سه لایه سلول به اضافه یه لایه مژک داره! درحالیکه انسان انقدر انرژی میخواد برای گوارشش که بعضی وقتا هدف از غذا خوردن گم میشه. مثلا فکر کن یه بچه آفریقایی دچار سو تغذیه یه تیکه نون گیرش میاد و اونو میخوره، بعد یه لوله گوارش به این گندگی بسیج میشن که اون تیکه نونو هضم کنن. فکر می کنید چقدر از اون تیکه نون به جایی به جز دستگاه گوارش میرسه؟

یا شاید براتون جالب باشه که بدونید احتمالا فلفل سبزها از انسان ها نسلشون بیشتر رو زمین بمونه. چند میلیون سال قبل ما هم بودن تازه. 

اره دیگه خلاصه. 

اومده بودم یه چیزی بگم نردیتم گل کرد.

خب، ببینید، برعکس تو آزمایشگاه که موقع گزارش عدد باید عددهای خیلی پرت رو حذف کنیم و از نزدیک ترها میانگین بگیریم، تو دنیای واقعی اینطوری نیست. باید داغون ترین و بهترین لحظه یه فرد رو یادمون بیاد، دو وقتی که از همیشه عوضی تر یا مهربونتر بوده رو. و بعد اونا رو میانگین بگیر. ببین بودنش ارزششو داره؟

وگرنه، متوسط بودن در شرایط متوسط و آپتیمال آزمایشگاهی که معنادار نیست، هست؟

همیشه سعی کردم هرکاری که میکنم چیزای کوچولو کوچولو پشتش باشه. که وقتی شخص مقابلم هرکدومشو فهمید براش جالب باشه. نمیگم اجباره خودم دوست دارم انقد بگردم که یه چیزی پیدا کنم یه ربط بهش داشته باشه. ولی وقتی هیچ کس حتی حوصله شنیدن حرفامو نداره قاعدتا کسیم دنبالشون نمی افته.

+منم کسی نیستم که هزار بار نگاشون کنم هر هزار بار قربون صدقه خودم برم. اصلا.

اگه غواصی که حافظه شو از دست داده بندازیم تو دریا میتونه شنا کنه؟

@گوشواره گیلاسی

ولی قارچ باحاله.

سارا هری رو داره سمفونی نیانکو رو

منم memo رو توی Rainy attic room

دقیقا مثل یه گربه ی ولگرد خیس لوس میمونه که دوسش دارم.

-البته هری و نیانکو خیلی جزقلین.-.

تموم شدن سه شنبه از تموم شدن جمعه عم دردناک تره.

شاید هیچ وقت درک نکنین ولی من هروقت به اون سه تا شاخه موی بافته ی چیده شده ی خودم توی جعبه نگاه میکنم حس میکنم از اول زندگیم مستقل بودم.

دلخوشی هایش

حروف هستن ولی کلمه هارو نمیسازن. پس جمله ها هیچ وقت ساخته نمیشن. من حرف هامو بهت نمیگم توهم نمیفهمی. سرخوشیم بی جهت نیست چون چیزی رو نگه نداشتم. هروقت که باید، گریه کردم حتی بخاطر اینکه نذاشتن دم در مغازه وایسم و به ویالون زدن آقاهه گوش بدم توی خیابون زدم زیر گریه و اهمیت ندادم چجوری نگاهم میکنن بعدش نشستم توی ماشین و با آهنگ جیغ زدم و اهمیت ندادم راجع بهم چی فکر میکنن. ولی خود من وقتی قراره بهت اینارو توضیح بدم نمیتونم. پس انسان آینده ی عزیزم. دخترکم. پسر زیبای من. امیدوارم بتونی بفهمی اگه هردفعه میپرسی خوبی و میگم نه فقط میخوام جمله هایی که باید گفته میشدن و نشدن رو بهت بگم ولی نمیتونم. بلدم نشونش بدم میتونم باهات حرف بزنم که تموم شه اما نمیتونم برات جمله بسازم. متاسفم اگه سرافکندت میکنم ولی اینجوری زندگی کردنم رو دوست دارم. چطوره فقط بیخیال خواستنِ ساختنِ جمله برای توصیف حالم بشی؟

پدر و مادرم همیشه؛در تمام مسیر های زندگی حمایتم کردند.

به یاد دارم که هر بار به من می گفتند مهم این است که به چه کاری علاقه داری،همان را انجام بده.

مادرم همیشه میگفت در رشته ای تحصیل کن که عمیقا به آن علاقه داری،جوری که بعد از تمام شدن دوران تحصیلت خوشحال باشی.

اما؛مسئله این بود که من به چیزی علاقه نداشتم.

و می دانستم اگر مهندس بشوم پدرم مفتخر تر،و اگر خلبان بشوم،دل مادرم شاد تر می شود...

ای کی تاحالا همتون ته جمله‌هاتون نقطه میذارین؟ کجا بودین این همه مدت؟

این منظره‌ها به من حس شور و شعف می‌دهند.

همه‌چیز بهتر بود اگر یک دختر 18 ساله در ناف نیویورک بودم. موهایم کوتاه بود و رنگشان... شرابی؟ نه، سفید بهتر است. سفید بود. مثل ابرای پنبه‌ای. عینک دایره‌ای داشتم و یک عدد تتو رو ستون فقراتم. نیمه وقت در یک کافه کار می‌کردم و چیزای کمی برام اهمیت داشت. محض رضای خدا.

دوستان من وقتی آشپزی هانیبال رو میبینم بیشتر گشنه‌م میشه. و فکر کردم فقط من بیمار روانیم؛ تا اینکه فهمیدم 99 درصد بیننده‌های هانیبال بیمار روانین.

دوستان جلوی من را بگیرید. میخوام از حرفای نامناسب استفاده کنم ولی یادم میفته که اینجا بیان و رسانه نویسنده‌های اهل قلمه.

ای‌بابا.

بچه‌ها من شک دارم که آیا اصلا اشرف مخلوقات هستیم یا نه. اشرف مخلوقات حداقلش میتونه پرواز کنه. یا تبدیل شه به گربه.

من به عنوان یک کارمندِ خدا میخواهم ثبت‌نام کنم و در آخرالزمان با شهاب‌سنگ کل بشریت را نابود کنم. اونوقت همه‌چیز درست میشه و می‌ریم بهشت سیب میخوریم.

بچه‌ها کسی فهمید چرا همه توی اینستا انقدر خوشحالن و توی توییتر انقدر به فاک رفته؟

کاشکی یه خدا جیبی داشتم و میذاشتمش تو جیبم. یا کاشکی یه انسان جیبی بودم و خدا منو میذاشت تو جیبش.

@رهگذر

تو واقعا "مسافر" ای. و اگه مسافری، پس هم من تو رو می شناسم هم تو منو می شناسی. می دونی یعنی چی؟ یعنی من اینجا هم باید خفه شم. یه چیز دیگه عم باید بدونی. خفه شدن بهتر از اینه که ندونی یه نفر که می شناستت، می خوندت.

این کامنت لحن خشنی ندارد.

تنها دلخوشیم به عکس همون شهیدی بود که هر وقت داشتیم می رفتیم خونه مامان بزرگم میدیدمش و ارادت خاصی هم داشتم بهش.

اند گس وات؟برداشتنش. دلم می خواد بگم تف تو روتون. شهدا رو واسه چی می برین؛ امیدمون بس نبود؟

+اسمشونم بهرام تندسته بود. بخونین دربارشون.

+احیانا راهی نمی شناسین که پدر و مادرا به تغذیه فرزندشون گیر ندن؟ یا بذارن درس بخونه اون بچه هه؟ درسم می خونیم میگن نخون؟مدلِ جدیده؟

ساز و کار هانیبال اینجوریه که قاتل‌ها رو جوری انتخاب میکنه که اگه ندونی فکر میکنی یه سریال فانتزیه از بس که قاتلاش عجیب‌غریب و کریپی و ترسناکن.

بعد تو ادامه اپیزود میاد و با مشکلات واقعی روان انسان و حتی مغز و بدن توجیهش میکنه و توضیحش میده. و میگه که اکثر این آدما وجود دارن یا هرلحظه میتونن به دنیا بیان.

؛@

من هیچ کس نیستم.

و،نیازی نیست خفه شی.تو هیچ کدوم از دنیاها ما آشنا نیستیم.

عشق کتاب@

چون اون کسی که میخواد خرسندی هاش رو نشون بده؛اکانت اینستاگرام تاسیس می کنه.و اون کسی هم که میخواد خودش رو خالی کنه بلکم از فسردگی درونش کاسته شه،هر دقیقه توتییتر رو باز می کنه تا چند خط کلمه کنار هم به صف کنه و فوتشون کنه تو دنیای بزرگ.

در واقع زندگی تو ایسنتاگرام مثل این میمونه که اومده باشی سر صحنه فیلم برداری هنرهای مد روز،و توییتر مثل جنگلی که توش گنجشگ ها گریه میکنن.

اوکی.خیالم راحت شد.با خیال راحت به این ناشناس بودن ادامه بده منم میدم.واقعا نزدیک بود سکته بزنم.

تا وقتی توی سفره موقع غذا خوردن دختر نه ساله باد معده ش میاد بیرون بی ادبی کرده، اما همین کارو مرد چهل ساله بکنه طبیعتشه؛ از برابری حرف نزنید

ای کاش میشد بجای اینکه دستم بخوره و برنامه ها رو دیلیت اکانت کنم، دستم می خورد خودمو دیلیت اکانت میکردم

مرسی از دعوت به گنگ و خفن کردن من ولی بخدا اگه من این خفن بودن که باید در ازاش نفهم و بی اعصاب باشی و الکی فحش بدی رو بخوام.

اگه چیزی بود چیکار میکردم؟

تکرار کن همه چیزایی که داری میبینی رو مغزت کنار هم گذاشته و حالش خوبه.

اگه خوب نباشه چیکار کنم؟

@artemis -

بنظر من اینکار از طرف هرکی باشه کار زشت و بدیه و جایی که من زندگی میکنم کسی نمیاد بگه که این موضوع برای مرد چهل ساله طبیعیه

بحث برابری بحث خیلی بزرگیه و طبیعتاً اینکه بخوای به همچین موضوعی ربطش بدی اشتباهه،خیلی چیزا هستن که میتونی برای نابرابری مثال بزنی تا این موضوع و این اتفاقی که گفتی برای بچه‌ هاست و اگه یه پسربچه 9 ساله هم این اشتباه رو انجام میداد باید بهش تذکر داده بشه 

جنسیتی نیست موضوع

همین الان اومدن.. و خوبن. هوف

پری..

وقتی که نیستی کلی مراقبت کن و بهتر برگرد باشه؟ جز اینجا نمیدونستم کجا بیام عذرخواهی.

ما منتظرت میمونیم.

وای چقدر شبیه این پسرایی هستی که تازه به بلوغ رسیدن.

یه لحظه خفه شو؛ شاید تونستیم درباره چیزای دیگه هم صحبت کنیم.

عزیزان تازگیا دارم وارد اجتماع و مخصوصا اجتماع پسران میشم و درکل تا اینجا خوب بوده. احساس عجیب بودن نکردم و خوشحال بودم. اکثر پسرایی که میبینم هم... آدم حسابین.

البته اکثرا.

@ناشناس 

خب ببین من دقیقا منظورم اونا (یه مشت آدم [به ظاهر همون که خودتون میدونین] مذهبی و طرز تفکر جنسیتی) بود و اینو خطاب به جامعه نگفتم. 

+و نه اونا اونطوری که اون تعریف می کرد به پسر نه ساله گیر نمی دن. 

کسی میاد فرار کنیم؟ 

@آرتمیس

اگه منو قبول داری، آره میام.

می دونین چیه؟ این جوری که می شه، از همه تون متنفر می شم.

من...فقط..

دچار هاناهاکی شدم..

یک وقت هایی در اوج نادانی و و بی عقلی رفتار هایی ازت سر می زند؛که می گذرد.و تو بعد چندین سال از آن دوران به عنوان سال های جاهلیت ات یاد می کنی.

اما گاهی هم می دانی،خبر داری،و می فهمی؛ولی درست چاقو را در دستانت محکم کرده، و برای هیچ کس،آن را در قلبت فرو می کنی.

برایت متاسفم رهگذر.

نظرت چیه باهم زخم خون چکانت را تماشا کنیم؟

همه چیز خوب بود.عالی بود.

و بالاخره..هر طور که شده؛می گذشت.

ولی حالا،                             . شاید هیچ کدوم از ما این رو نمیخواستیم؛ولی رسیده ایم به اون نقطه ای که تو ناخودآگاه به من آسیب میزنی.

و من،حتی نمیتونم خودم رو نجات بدم.

اگر بخوام به پرسوناژ و شخصیت پردازی "رهگذر" فکر کنم..

رهگذر کسیه که فقط عاشقه؛و خودش هم نمیخواد این عشقش رو قبول کنه.

رهگذر رو آدم ضعیف و بدبخت و یا جسور و خودخواهی نبینید.

رهگذر یه آدم متوسطه،رهگذر باهوشه،رهگذر زیاد مطالعه میکنه.رهگذر نه حرف میزنه و نه گوش میده.فقط نگاه می کنه.رهگذر بیشتر از خودش ناامیده و این جنبه ش رو زیاد نشون نمیده.

در کل رهگذر کسیه که نمیخواد و نمیتونه هرچیزی که هست،هر حسی که داره و هر حالی که داره رو قبول کنه.رهگذر قلم خوبی برای نوشتن نداره.و تمام سفرهاش رو از اتاق ذهنش شروع میکنه.رهگذر..هیچ وقت دلش نمیخواد راجب چیزی حرف بزنه.و اخیرا تصمیم گرقته با تموم چیزهایی که نگفته بمیره.رهگذر آدمیه که هیچ کس اون رو بخاطر خودش نمیخواد.همه رهگذر رو برای کسی که میتونه باشه میخوان.رهگذر بیشتر از بقیه به خودش اسیب میزنه.و..

رهگذر...رهگذر..رهگذر...

بهش اهمیت ندید؛شاید گذشت.

قرار بود تو اون نباشی ولی خیلی شبیه ش ای. من، اون بودم. اون هم من بود. پس طبق رابطه های منطق، می تونم نتیجه بگیرم که خیلی زیاد می دونم که چی می خوای بگی و به نظر خودت داری نمی تونی. صحبت کن. من دارم کامنتاتو می خونم و می فهمم.

باشه فضولی کردن و دخالت کردن تو زندگی دیگران درست نیست؛ ولی اهمیت دادن به اون حرفا و دخالت ها و نگران بودن براشون مسخره تر و حماقت محضه.

من میخوام جزوی از اکیپ امیرپارسا نشاط و پاشا مجلسی باشم. لطفا. ممنون و خدانگهدار.

وای. فاک.